Γράφει η Μαρία Αθανασιάδου
Όταν μιλάμε για Διακοπές, συνήθως στο μυαλό μας έρχονται εικόνες ταξιδιού με πλοίο, γαλαζοπράσινα νερά, ξαπλώστρες δίπλα στο κύμα, καλοκαιρινοί έρωτες κ.ο.κ. Από μικρά παιδιά περιμέναμε πως και πως πότε θα κλείσουν τα σχολεία για να ζήσουμε ξέγνοιαστα, να κάνουμε τα μπάνια μας, να χαρούμε το παιχνίδι χωρίς πρόγραμμα και περιορισμούς, να φύγουμε μακριά από τον τόπο διαμονής μας. Σε όλα αυτά δεν υπάρχει τίποτα «κακό», γιατί είναι μόνο ωραίο να θέλουμε να ζήσουμε ανέμελα τον χρόνο, που μας διατίθεται από τον εργασιακό μας χώρο για να ξεκουραστούμε και να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας.
Τι συμβαίνει, όμως, στην περίπτωση που τα σχέδια και τα όνειρα μας δεν γίνεται να υλοποιηθούν, όπως ακριβώς εμείς επιθυμούμε; Μας πιάνει απογοήτευση και θλίψη; Και αυτό είναι λογικό και αναμενόμενο, όταν οι προσδοκίες μας καταρρίπτονται. Εκεί, όμως, θα πρέπει να σταθούμε; Εάν μείνουμε στην ματαίωση, τότε μόνο κούραση θα συνεχίσουμε να βιώνουμε και δεν έχουμε πολλές ελπίδες να παλέψουμε τις δυσκολίες της καθημερινότητας μας. Είναι λόγοι οικογενειακοί, προσωπικοί, οικονομικοί; Ό,τι και να είναι, προβλέπεται μέσα στην ζωή να μην μας έρχονται πάντα τα πράγματα βολικά.
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί, ποιο είναι το «ουσιαστικό νόημα» των Διακοπών;
Διακοπές σημαίνει διακόπτω αυτό που με κουράζει, με ρουτινιάζει και φροντίζω περισσότερο τον εαυτό μου. Του δίνω χρόνο και χώρο να εκφραστεί, να ξεκουραστεί, να πάρει βαθιές ανάσες ανακούφισης. Γιατί απαραίτητα αυτό να συμβαίνει μία, δύο φορές τον χρόνο; Γιατί να μην συμβαίνει κάθε εβδομάδα ή κάθε μήνα; Γιατί να περιμένουμε με ανυπομονησία πότε θα έρθει το καλοκαίρι, για να το ζήσουμε;
Είναι πολύ πιο ισορροπημένο να ζούμε πιο συχνά στιγμές ξεγνοιασιάς και να επιδιώκουμε «διαφυγές» από την κουραστική και σκλήρη καθημερινότητα. Δεν είναι πάντα εφικτό, αλλά θα ήταν πιο εποικοδομητικό για την ψυχική και σωματική μας υγεία. Δύο εβδομάδες τον χρόνο δεν αρκούν, για να προσφέρουμε ουσιαστική ξεκούραση στον εαυτό μας. Θα πρέπει αυτός ο στόχος να ενταχθεί στο καθημερινό μας πρόγραμμα. Να μας γίνει στάση ζωής και όχι μία «καλουπωμένη» συνήθεια.
Επίσης, ένα άλλο ζήτημα είναι και στον τρόπο που επιλέγουμε να κάνουμε τις Διακοπές μας. Δεν είναι απαραίτητο να μας βγαίνουν κάθε χρόνο οι ίδιες ανάγκες. Για παράδειγμα, θα μπορούσε να μας βγει η ανάγκη να μην πάμε πουθενά, αλλά να παραμείνουμε στο σπίτι μας είτε μόνοι μας, είτε μαζί με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Δεν χρειάζεται να μπαίνει συγκεκριμένο «πλαίσιο» στις Διακοπές, για να νιώσουμε ότι τις αξιοποιούμε σωστά. Η μοναδική σωστή αξιοποίηση είναι να ακούσουμε τον εαυτό μας τι μας λέει. Τι ουσιαστικά έχει ανάγκη, για να ηρεμήσει, για να χαρεί, για να ανακουφιστεί.
Δεν έχουμε χρήματα να πάμε Διακοπές ή δεν παίρνουμε άδεια από την εργασία μας; Ναι μπορεί να είναι στενάχωρο, που δεν μπορούμε να φύγουμε από το σπίτι μας για λίγες μέρες, να αλλάξουμε παραστάσεις, αλλά γιατί να μην φροντίσουμε να αλλάξουμε παραστάσεις ακόμα και μέσα σε γνώριμα τοπία και μέρη; Στον χρόνο και στον βαθμό που αντέχει η τσέπη μας μπορούμε να προσθέσουμε διαφορετικές πινελιές, να κάνουμε κοντινές εξορμήσεις, να απολαύσουμε βόλτες και να μην σταθούμε μόνο στην απογοήτευση. Με ελπίδα να σκεφτόμαστε το αύριο, να χαιρόμαστε το σήμερα και να βάλουμε εφικτούς στόχους απόδρασης στο κοντινό μέλλον. Να είμαστε πάνω απ’ όλα καλά, για να αγωνιστούμε για την όποια καλοπέραση μας στην συνέχεια.
Η ουσιαστική σημασία των Διακοπών είναι να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή, να φροντίσουμε εμάς τους ίδιους και να κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, για να περάσουμε καλά στις συνθήκες, που μας πλαισιώνουν. Οι Διακοπές είναι απαραίτητες στην ζωή μας ως νοοτροπία και στάση απέναντι σε ό,τι μας κουράζει!
