Αναρωτήθηκες ποτέ αν συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους όπως τους αρμόζει; Ζούμε στην εποχή της ασυδοσίας· ασυδοσία συναισθημάτων, ρόλων, πράξεων. Αποδεχόμαστε τα πάντα ενώ παράλληλα κρίνουμε οτιδήποτε διαφέρει από εμάς. Είμαστε έρμαια των προτύπων που μας έχουν επιβληθεί και το χείριστο όλων είναι ότι δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να τα εξετάσουμε πριν τα ενστερνιστούμε. Λειτουργούμε μηχανικά και αποδεχόμαστε οτιδήποτε θεωρείται «αποδεχτό» με βάση την προβολή του.
Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος κάθε φορά που επικεντρωνόμαστε σε ανούσιους προβληματισμούς και αμφιβολίες που γεννιούνται μέσα μας εξ αιτίας των προτύπων που άλλοι προσπάθησαν – και ενδεχομένως κατάφεραν – να μας περάσουν. Ξεχάσαμε να σεβόμαστε και μάθαμε εύκολα να ασκούμε κριτική στους πάντες, μονάχα για να νιώσουμε εμείς καλύτερα· για να καταφέρουμε να αποδεχτούμε σε εμάς αυτά που άλλοι όρισαν προβληματικά.
Τα social media με κάθε ευκαιρία εντείνουν το φανατισμό και την περιθωριοποίηση, στοχεύοντας στη διαμόρφωση συγκεκριμένων συνειδήσεων, με απώτερο σκοπό την άμεση χειραγώγηση. Σαφώς, η χειραγώγηση αυτή έχει να κάνει με την προώθηση ενός συγκεκριμένου lifestyle στο οποίο όλοι με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο θα υπακούν. Ζούμε στην εποχή της ενημέρωσης – πράγμα που θα έπρεπε να εξαλείφει σταδιακά την καθολικότητα στον τρόπο σκέψης και έκφρασης. Εν τούτοις, βλέπουμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας το άκρως αντίθετο.
Είναι αδιανόητο τον 21ο αιώνα να διατυμπανίζονται σεξιστικές απόψεις και ρατσιστικά σχόλια. Είναι, επίσης, αδιανόητο οι άνθρωποι που βιώνουν οποιουσδήποτε είδους επίθεσης (ρατσιστική, ομοφοβική, σεξιστική κτλ) να παραμένουν αδρανείς και να δέχονται την κατάσταση ως έχει. Η διαιώνιση αυτών των περιστατικών πηγάζει από την αποσιώπησή τους καθώς και από την αδράνεια που αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό της εποχής μας. Διότι η σιωπή δίνει το έναυσμα για την επανάληψη της εκάστοτε ενέργειας και η αδράνεια το θάρρος.
Άνθρωποι υπάρχουν! Άνθρωποι οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να ακούσουν και να βοηθήσουν – όσο μπορούν. Κανένας δεν είναι μόνος σε αυτόν τον κόσμο. Είναι επιλογή η ισχυροποίηση των «θυτών» κι όχι των «θυμάτων». Το χειρότερο, ωστόσο, είναι πως αυτή η κατάσταση ξεκινά από την υπερίσχυση της ιδέας ότι κανένας δε μπορεί να βοηθήσει κανέναν. Μέγα λάθος – όπως περίτρανα αποδεικνύουν τόσα περιστατικά. Ακόμη κι αν – νομικά – το θέμα δε μπορεί να επιλυθεί, ένα άτομο στο οποίο μπορείς να μιλήσεις είναι πιο βοηθητικό από οποιαδήποτε αποζημίωση.
Αρνούμαστε να καταλάβουμε ότι όλοι μαζί είμαστε πιο δυνατοί από οποιονδήποτε κλειστόμυαλο άτομο, το οποίο ενδεχομένως να παρουσιάζει ρατσιστική συμπεριφορά ακόμη και προς τους ομοίους του. Ο ρατσισμός δεν έχει χρώμα ή φυλή· αποτελεί μία ιδεολογία που βασίζεται στο μίσος. Πως μπορεί μία τέτοια ιδεολογία να είναι σωστή.
Άκρως αντιφατικό, μάλιστα, είναι το γεγονός ότι έχω γνωρίσει – προσωπικά – ρατσιστές, οι οποίοι παραδέχονται αυτή τους την ιδιότητα, ενώ παράλληλα επικαλούνται ότι είναι πιστοί στον Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία βασιζόμενη στην αγάπη και στον αλτρουισμό. Πως είναι δυνατόν η κριτική και το μίσος να εντάσσονται μέσω ορισμένων πιστών σε αυτήν; Αν και άθρησκος, αναγνωρίζω ορισμένα όμορφα νοήματα σε πολλές θρησκείες και βρίσκω επιεικώς προσβλητικό το παραπάνω γεγονός.
Ήρθε η ώρα να κατανοήσουμε κάτι· κανένας δεν έχει δικαίωμα να κρίνει τις επιλογές μας ή το ποιοι είμαστε, αν δεν του το δώσουμε εμείς. Βέβαια για να είμαστε ειλικρινείς, φταίμε κι εμείς. Χάσαμε το νόημα και εν μέρει τον εαυτό μας όταν νοιαστήκαμε υπερβολικά για το τι είπαν οι άλλοι για εμάς…
