Φανατισμός, ακραίες αντιδράσεις και λεκτικές επιθέσεις στα social media…
- Ταυτιζόμαστε με τους πρωταγωνιστές. Όπως ταυτιζόμαστε σε κάθε είδους ταινία λίγο-πολύ με τα πρόσωπα, έτσι κι εδώ.
- Ξεχνιόμαστε από ό,τι μας απασχολεί. Το Survivor μπορεί να κάνει κατάληψη στο μυαλό μας για 3 ώρες, τις οποίες θα ασχοληθούμε με την ευχαρίστηση που μας προκαλεί η ίντριγκα των απέναντι!
- Δίνει την ευκαιρία για επικοινωνία. Μαζευόμαστε με φίλους και βρίσκουμε θέμα συζήτησης. Τρώμε παρέα. Ανταλλάσσουμε απόψεις.
- Δίνει την αίσθηση του ανήκειν και της επίδρασης στα υποκείμενα. Ο άνθρωπος βλέπει αυτό που υπάρχει στο DNA του, την έννοια της ομάδας. Εκ φύσεως είμαστε κοινωνικά όντα, δεν μπορούμε να ζήσουμε εκτός ομάδας.
Αλλά ας αναρωτηθούμε εάν και με ποιον τρόπο όλα αυτά υπήρχαν στη ζωή μας πριν το Survivor; Μήπως αξίζει τον κόπο να ικανοποιήσουμε τις παραπάνω ανάγκες μας έξω, στη ζωή;
Η ταύτιση με ένα reality επιβίωσης στα χρόνια της κρίσης
Οι Διάσημοι γίνονται τρωτοί, με ελαττώματα, κι ευτυχώς καταλαβαίνουμε ότι δεν είμαστε μόνοι στη μιζέρια μας.
Οι Μαχητές αποτελούν για εμάς πιο οικεία ιδέα. Χωρίς αναγνώριση, με λιγότερα χρήματα, μάχονται απέναντι στη “λαμπερή” αντίπαλη ομάδα.
Κι εμείς αποκτάμε την αίσθηση του ανήκειν, που τόσο έχουμε ανάγκη για να βρούμε τη χαμένη μας ταυτότητα, κάπου ανάμεσα στον Αγγελόπουλο και στον Τσανγκ.
Υπάρχουν θετικά μηνύματα;
Πάντα το ζήτημα έγκειται μεταξύ πομπού και δέκτη. Στο ενδιάμεσο αυτών των δύο υπάρχουν τα φίλτρα, μέσα από τα οποία περνά το ερέθισμα και αναλόγως το ερμηνεύουμε. Άρα, λοιπόν, το τι εκλαμβάνει ο καθένας ως θετικό είναι υποκειμενικό.
Κατά τη γνώμη μου, μας προσφέρει ένα ανθυγιεινό οφθαλμόλουτρο: ωραίες εικόνες της φύσης, ενώ εμείς καθόμαστε στον βουλιαγμένο μας καναπέ, καθώς και την όψη γυμνασμένων σωμάτων και όμορφων προσώπων, καθώς εμείς τρώμε τη δεύτερη πίτσα… Είναι και μεγάλο το επεισόδιο!
Παιδιά και Survivor
Κατά τη διάρκεια της ζωής γινόμαστε δέκτες πληθώρας μηνυμάτων που, όμως, μόνο μερικά από αυτά έχουμε εκπαιδευτεί να κατανοούμε και μας είναι γνώριμα, οικεία και, κατ’ επέκταση, αποδεκτά.
Αυτό που μαθαίνουμε ακόμα και σήμερα στα σχολεία είναι να είμαστε “καλοί μαθητές”, κι όταν θα συναντήσει η μαμά τη γειτόνισσα, θα ανταλλάξουν απόψεις σχετικά με τους βαθμούς και τη διαγωγή μας. Εκπαιδευόμαστε με έναν καπιταλιστικό τρόπο, όπου κυρίαρχα στοιχεία είναι:
Η πάλη των τάξεων (μαθαίνουμε ότι αξίζουμε όταν είμαστε καλύτεροι από τους άλλους, σε ανόμοιες συγκρίσεις), το κέρδος (τα χρήματα είναι σκοπός), ο εσωτερικός ανταγωνισμός (ο πανούργος της ομάδας κυριαρχεί), ο εξωτερικός ανταγωνισμός (η ομάδα πρέπει να είναι ανταγωνιστική), η τελειοθηρία (αν κάνουμε λάθη δεν αξίζουμε).
Ακριβώς τέτοιο είναι και το προϊόν “Survivor”. Διότι, εάν υπήρχε ένα σχολείο που μας εκπαίδευε σύμφωνα με τη θεωρία πολλαπλής νοημοσύνης, τα παιδιά θα είχαν περισσότερα όπλα και οι γονείς λιγότερο άγχος απέναντι στις “σφαλιάρες του Σπαλιάρα”. Ας πάρουμε το κάθε Survivor, λοιπόν, ως αφορμή, ώστε:
- να μάθουμε να αγαπάμε τη φύση (κι όχι το μαύρισμα),
- να μάθουμε να έχουμε αυτοεκτίμηση (όχι να πρέπει να είναι ο άλλος πιο “κάτω” για να έχουμε αξία),
- να μάθουμε τη γλώσσα μας, γιατί αυτή είναι η ρίζα μας (κι όχι τα greeklish),
- να μάθουμε συνιστώσες του εαυτού μας, όπως πειθαρχία, επιμονή, κίνητρο, αποφασιστικότητα, υπευθυνότητα και συνέπεια,
- τέλος, να μάθουμε να κάνουμε πρόληψη=εκπαίδευση, ώστε να μην έχουμε ανάγκη την απαγόρευση.
