Ζευγάρια μονίμως θυμωμένα. Πολύ απογοήτευση. Έρωτες που έσβησαν, σχέσεις
που φθάρθηκαν, λόγια που πονάνε. Σύντροφοι στρεσαρισμένοι. Άλλοι φωνάζουν,
άλλοι απειλούν, άλλοι απιστούν, άλλοι παρακαλούν. Κουβέντες βαριές, βλέμματα
αδιάφορα, χαμόγελα παγωμένα, μόνιμη πίκρα…
Ζευγάρια που έχουν ξεχάσει να αγαπιούνται. Έχουνε ξεχάσει πως κάποτε
παθιάστηκαν έντονα ο ένας για τον άλλον. Έχουνε ξεχάσει πως ενώθηκαν από
προσωπική επιθυμία… δεν τους υποχρέωσε κανένας, οι ίδιοι το θέλησαν, οι ίδιοι
διεκδίκησαν την προσοχή και την αγάπη του άλλου και οι ίδιοι κατάφεραν.
Και τώρα; Τί καταφέρνουν; Το ακριβώς αντίθετο. Την καταστροφή της επιθυμίας και
του πάθους που οι ίδιοι δημιούργησαν.
Πως θα αποτρέψουμε αυτή την καταστροφή ή πως θα ξαναδημιουργήσουμε πιο
γερά τα θεμέλια σε μία σχέση;
Με μία φράση: Το τέλος του εγωϊσμού!
Με πολλές:
- Η αγάπη του ενός για τον άλλον.
Μόνο η αγάπη θα λειτουργήσει ως καύσιμο σε μία σχέση… ούτε τα χρήματα, ούτε η
δόξα, ούτε η ομορφιά… τίποτα από όλα αυτά δεν αρκούν για να προχωρήσει μία
σχέση. Με την αγάπη, τα ζευγάρια μπορούν να καταφέρουν πάρα πολλά… Μόνο με
αυτή! - Το δόσιμο του ενός στον άλλον. Η πίστη και η εμπιστοσύνη που έχουν οι σύντροφοι μεταξύ τους, θα λειτουργήσει ως κινητήριος δύναμη για να ανταπεξέλθουν στα προβλήματα της καθημερινότητας. Η σκέψη και το αίσθημα πως ο σύντροφος μου, θα είναι εκεί να με στηρίξει…μας κάνει πιο δυνατούς.
- Οι αναγκαίες υποχωρήσεις και οι συμβιβασμοί που χρειάζεται να κάνουν και οι δύο σύντροφοι.
Ο εγωισμός είναι αγκάθι στην σχέση. Δεν υπάρχει σχέση χωρίς υποχωρήσεις, χωρίς
αμοιβαία αλλαγή των απόψεων, χωρίς μετακίνηση από τη βάση τους. Η σχέση
διαμορφώνεται από τον συμβιβασμό. Από τον συγκερασμό των «θέλω» και των
«πρέπει» των δύο συντρόφων.
Σκεφτείτε τη σχέση ως έναν καναπέ διθέσιο έναντι των δυο ατομικών πολυθρόνων.
Οι δύο σύντροφοι για να είναι ενωμένοι πρέπει να κάθονται μαζί, αλλιώς ας
κάτσουν σε μία ατομική πολυθρόνα και ας είναι μόνοι τους.
