Ορισμένες ομάδες υπεράσπισης των δικαιωμάτων των καπνιστών δρώντας στο εξωτερικό αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό την πρόταση να αυξηθεί το κατώτατο όριο ηλικίας για την αγορά καπνού στα 21 έτη. Ωστόσο, αυτός ο σκεπτικισμός δεν έχει ουσιαστικούς λόγους αιτιολόγησης. Από πιο πρόσφατα, τα 21 έτη είναι ήδη το κατώτατο όριο ηλικίας που απαιτείται για την αγορά καπνού στις περισσότερες πολιτείες των Η.Π.Α.
Η προσαύξηση της νόμιμης ηλικίας για την αγορά καπνού από τα 18 στα 21 δεν αποτελεί περιορισμό κατά του καπνίσματος που παραβιάζει τα δικαιώματα κανενός. Παραμένει μια νόμιμη μορφή ρύθμισης που μπορεί να εφαρμοστεί από την κυβέρνηση και μια αναμενόμενη παρέμβαση από το νόμο που διασφαλίζει ότι το κάπνισμα δεν ασκείται από ανήλικους θέτοντας ως όριο την ηλικία αυτοκηδεμονίας των 21 ετών αντί για την ηλικία νομικής ευθύνης των 18 ετών.
Το εύρος των ηλικιών μεταξύ 18 και 20 ετών που δεν δικαιούνται να αγοράσουν καπνό είναι κάτω από παρόμοιο μέτρο αμελητέο για να επηρεάσει τα δικαιώματα οποιουδήποτε και δεν αποτελεί περιορισμό, αλλά μια μορφή νόμιμης ρύθμισης που απαιτείται από το νόμο, όπως εφαρμόζεται μεταξύ άλλων δικαιοδοσιών στις περισσότερες πολιτείες των Η.Π.Α. Με άλλα λόγια, είναι μια φυσιολογική κατάσταση που δεν έχει καμία σχέση με απαγορευτικές πρωτοβουλίες του κράτους.
Αντιθέτως, αυτό που αποτελεί ζήτημα απόλυτης και σοβαρής ανησυχίας είναι η αύξηση του ορίου ηλικίας κατά ένα έτος κάθε χρόνο, έως ότου κανένα ζωντανό άτομο δεν μπορεί να καπνίζει νόμιμα. Οι νέοι πολίτες που ενηλικιώνονται θα αποκτούν το καθεστώς ευθύνης τους χωρίς να το χρησιμοποιούν για να κρίνουν αν θα καπνίσουν, ποια είναι λοιπόν η δικαιολογία που προβάλλει ο νόμος να έχει το όριο ηλικίας που θα ήταν μεταβλητό, εάν δεν σκοπεύει να αποτρέψει το κάπνισμα ανηλίκων, αλλά αντίθετα να εκμεταλλευτεί την ύπαρξη του νόμου για να προωθήσει μια εξωτερική επιδίωξη εξάλειψης του καπνίσματος; Προκύπτει λοιπόν ότι η χρήση και μάλιστα η εκμετάλλευση της ύπαρξης του νόμου για την εξυπηρέτηση της εξωτερικής με αυτόν επιδίωξης εξάλλειψης του καπνίσματος θα αποτελούσε αυθαιρεσία που κατενεργείται ήδη στην Νέα Ζηλανδία στερώντας από τις επόμενες γενεές την δυνατότητα επιλογής και καταπατώντας το ίδιο δικαίωμα των πολιτών.
Ο λόγος για τον οποίο το αντικαπνιστικό καθεστώς του Λονδίνου συνεχίζει να νομοθετεί κατά του καπνίσματος χωρίς να λαμβάνει υπόψη την αντίθετη άποψη είναι επειδή δεν συναντά καμία δηλωμένη αντίθεση από το κοινό με τη μορφή αντίστασης, η οποία θα είχε υποδειχθεί από μια δημόσια κινητοποίηση ανθρώπων που ανησυχούν ως καπνιστές και διαδηλώνουν για τα δικαιώματά τους. Εάν δεν δει καμία αντίδραση από το κοινό, η κυβέρνηση μιας χώρας σε αυτή την περίπτωση υποθέτει ότι μπορεί να συνεχίσει και ότι όλοι οι άλλοι συμφωνούν κατά μέσο όρο με αυτό που κάνει, ενώ οι περισσότεροι όπως γινόταν κατά την διαδισκασία θέσπισης του αντικαπνιστικού νόμου της Βρετανίας σε ποσοστό 68% μπορεί να διαφωνούν.
Είναι διαλείπον ωστόσο ότι κάποιος καπνίζει και ότι οι υπόλοιποι δεν καπνίζουν, οπότε αν δεν μοιράζεστε το ίδιο κοινό ενδιαφέρον με το επόμενο άτομο, δεν μπορείτε να συσχετιστείτε μαζί του, εκτός αν προσδιορίσετε τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας σας. Αυτό καθιστά λιγότερο πιθανό να διεξαχθούν δημόσιες διαδηλώσεις σχετικά με τα δικαιώματα των καπνιστών αντί να πραγματοποιούνται συναντήσεις που ενώνουν τα μέλη της ίδιας ομάδας.
Τα δικαιώματά μας που δεν γίνονται σεβαστά από τις απαγορεύσεις του καπνίσματος και ως αποτέλεσμα που δεν αναγνωρίζονται από τον νόμο περιλαμβάνουν το ανθρώπινο δικαίωμα της ελεύθερης μετακίνησης και της ελεύθερης κυκλοφορίας χωρίς την υποχρέωση όταν μας λένε πού να πάμε μαζί με τι να κάνουμε εκεί. Η αυθαίρετη και άμεση χρήση του νόμου που τιμωρείται για την εξυπηρέτηση καθημερινών στόχων και γενίκευση των συνεπειών των τοπικών κανόνων όπως εκείνων βενζινοπωλείων σε ολόκληρη την επικράτεια μιας χώρας δεν είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε αντί για το Σύνταγμα που περιορίζει τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει κάθε πολιτικός και πάνω σε τι μπορεί ή δεν μπορεί να ψηφίσει. Κανένα κρατικό σύνταγμα δεν δίνει απεριόριστη άδεια στους βουλευτές να ψηφίζουν πάνω στον έλεγχο των πράξεων των άλλων σε αυτόν τον βαθμό για αποφάσεις που ανήκουν στους ίδιους.
Το δικαίωμα να διατηρήσουμε τους καρπούς της εργασίας μας από όποιους την κατέβαλαν δεν γίνεται σεβαστό από τη νομοθεσία περί ατυποποίητης συσκευασίας που εφαρμόζεται σε 20 χώρες για τα προϊόντα καπνού με ενιαίο πακέτο που εφαρμόζει λογοκρισία σε μηνύματα και ιδέες, κλέβοντας τα αποτελέσματα της καλλιτεχνικής δημιουργίας από τους ιδιοκτήτες τους, γεγονός που αποτελεί μια ανησυχητική μορφή λογοκρισίας και εμπόδιο στην ελευθερία του λόγου. Μπορεί να διευκρινιστεί ότι καμία κυβέρνηση δεν δικαιούται να παραβιάζει τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας του ιδιωτικού τομέα.
Πριν επιβληθεί η απλή από ατυποποίητη συσκευασία στους κατασκευαστές τσιγάρων παραβιάζοντας το δικαίωμά τους να διατηρήσουν τους καρπούς της εργασίας μας και το δικαίωμά τους στην ελευθερία του λόγου, δεν υπήρχαν εικονογραφημένες προειδοποιήσεις για την υγεία που να εισήχθησαν στο Ηνωμένο Βασίλειο ταυτόχρονα με την απλή συσκευασία, ενώ οι εικονογραφημένες προειδοποιήσεις για την υγεία είναι ένα προληπτικό μέτρο που θα έπρεπε να υπάρχει αντί της απλής συσκευασίας και όχι εξαιτίας της: Τα λαθραία προϊόντα δυστυχώς υπάρχουν παράλληλα με τα πραγματικής προέλευσης προϊόντα που μπορούν να διακριθούν από τα λάθρα προϊόντα από το σήμα ταυτοποίησης γνησιότητας από τον δημιουργό που υποβιβάζει τα λαθραία προϊόντα σε απομιμήσεις, καθιστώντας αυτό έναν παραπάνω λόγο για να διατηρηθούν τα διακοσμητικά έργα τέχνης και η διαφορά τους αντί να διαγραφούν από τη λογοκρισία.
