Κριτική παντού. Κριτική σε ταινίες, τραγούδια, βιβλία, ρούχα, μακιγιάζ, ανθρώπους. Υπάρχει οπουδήποτε και μπορώ να τολμήσω να πω πως πλέον έχει γίνει κύριο θέμα συζήτησης σε όλες τις παρέες. Μάλιστα σε πολλές από τις παρέες που έχουμε βρεθεί είναι το μόνο που θα ακούσει κάποιος. Και κακά τα ψέματα όλοι έχουμε βρεθεί κάποια στιγμή, έστω και μία φορά, στη θέση να κρίνουμε κάποιον.
Κρίνουμε τους ανθρώπους γύρω μας καθημερινά λοιπόν, και ας το παραδεχτούμε. Άλλωστε η παραδοχή είναι το πρώτο στάδιο της αναγνώρισης των σφαλμάτων μας και της βελτίωσης του εαυτού μας. Λευκοί-μαύροι, gay–straight, κοντοί-ψηλοί, άντρες- γυναίκες. Όλοι έχουμε γίνει πομποί ή δέκτες κριτικής. Έχω καταλάβει πως όπως και να είναι ο κόσμος γύρω μας θα τον κρίνουμε. Ακόμα αν ερχόταν ποτέ μπροστά μας ο τέλειος άνθρωπος πάλι θα τον κρίναμε και αυτόν. Φράσεις όπως «Κοίτα τι ρούχα φοράει αυτή», «Μα καλά δεν βλέπει πόσο αδύνατος είναι; Ας πάει κανένα γυμναστήριο», « 25 χρονών και φοράει σιδεράκια; Έλεος» είναι ελάχιστα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα κριτικής.
Χιλιάδες σχόλια καθημερινά εκτοξεύονται σαν σφαίρες από το στόμα μας. Ακόμα και αν σε άλλους δεν το παραδεχόμαστε πως το κάνουμε, ξέρουμε πολύ καλά μέσα μας ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Άλλοι μας σε μικρότερο βαθμό, άλλοι σε περισσότερο.
Και τώρα κάποιος θα απαντούσε «Μα δικαιούμαστε να λέμε ελεύθερα την άποψη μας. Δημοκρατία έχουμε». Χμμμ… Κλασσική απάντηση. Όμως ας μην ξεχνάμε πως πάνω απ όλα είμαστε άνθρωποι. Το να πεις πως μια μπλούζα, το στυλ κάποιου δεν σου αρέσει απλά, είναι θεμιτό. Δεν έχουμε όλοι τα ίδια γούστα ούτε γίνεται να μας αρέσουν όλα. Όμως μέχρι εκεί. Δεν είναι ανάγκη να στάζουμε φαρμάκι για το πόσο κοντή ή κολλητή ήταν η φούστα κάποιας ούτε γιατί ο διπλανός μας δεν έχει μπράτσα και κοιλιακούς. Ο καθένας μας έχει το δικαίωμα να προβάλλει τον εαυτό του όπως νομίζει εκείνος πως είναι ο καλύτερος τρόπος. Το αν εμείς συμφωνούμε ή όχι δεν έχει καμία σχέση.
Κακά τα ψέματα η κοινωνία μας, μας έχει μάθει να επιδιώκουμε την αποδοχή των γύρω μας είτε μέσω χαρακτήρα είτε μέσω εμφάνισης. Δεν μας έμαθε κανείς όμως να αγαπάμε τον εαυτό μας γι αυτό που είμαστε και να μην προσπαθούμε να μειώνουμε τους άλλους για να νιώσουμε καλύτερα μέσα μας.
Ας βάλουμε λοιπόν κάτω τα πανούργα μυαλά μας, που όσων αφορά το κακό των άλλων λειτουργούν άψογα, και ας αλλάξουμε λίγο τον εαυτό μας για καλό δικό μας και των υπολοίπων. Εξάλλου ποιος μας λέει πως δεν έχουμε κριθεί και εμείς με τον ανάλογο τρόπο;