Με επιτυχία πραγματοποιήθηκε νωρίτερα σήμερα το ετήσιο Μνημόσυνο των Θυμάτων της Μικρασιατικής Καταστροφής στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ν. Φιλαδέλφειας, χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ν. Ιωνίας & Φιλαδελφείας κ.κ. Γαβριήλ, ενώ με ειδικά περιοριστικά μέτρα λόγω κορονοϊού τελέστηκε στη συνέχεια η Επιμνημόσυνη Δέηση και η Κατάθεση Στεφάνων στο Μνημείο Μικρασιατών.
Τον λόγο της ημέρας εκφώνησαν ο Δήμαρχος και ο Πρόεδρος του Συνδέσμου Μικρασιατών εις μνήμη των θυμάτων.
Στεφάνι κατέθεσαν ο Δήμαρχος Ν. Φιλαδέλφειας-Ν. Χαλκηδόνας κ. Γ. Βούρος, ο Αντιπεριφερειάρχης Κεντρικού Τομέα Αθηνών κ. Γ. Δημόπουλος, ο πρόεδρος του Δ.Σ. κ. Λ. Γεωργαμλής, ο πρόεδρος του Συνδέσμου Μικρασιατών Ν. Φιλαδέλφειας-Ν. Χαλκηδόνας “Οι Αλησμόνητες Πατρίδες” κ. Χ. Τριανταφύλλου, ο επικεφαλής της “Δύναμη Πολιτών” κ. Α. Βασιλόπουλος, ο εκπρόσωπος της παράταξης “Η πόλη της καρδιάς μας” κ. Γ. Κοττές, ο επικεφαλής της “Πόλης Ενότητα” κ. Α. Κωνσταντινίδης, ο Αντιπρόεδρος του Π.Π.Ι.Ε.Δ. κ. Χ. Κοπελούσος, ο Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Ν. Φιλαδέλφειας κ. Ε. Θέμελης, ο Πρόεδρος της Δημοτικής Κοινότητας Ν. Χαλκηδόνας κ. Η. Γκρίτζαλης, εκπρόσωπος του Συλλόγου Ποντίων, ενώ ο Πρόεδρος του συλλόγου Αντιοχειτών Αθήνας “ο Μέγας Αλέξανδρος” αντί στεφάνου έδωσε οικονομική ενίσχυση σε οικογένειες που επλήγησαν από το κορονοϊό.
Την εκδήλωση έκλεισε ο τελετάρχης της εκδήλωσης κ. Μπέτζελος με ένα απόσπασμα από την Αιολική Γη του Βενέζη:“Ταξιδεύουν στο Αιγαίο τα όνειρά μας. Η γιαγιά μας κουράστηκε. Θέλει να γείρει το κεφάλι της στα στήθια του παππού, που έχει καρφωμένα πίσω τα μάτια του μπας και ξεχωρίσει τίποτα από τη στεριά, τίποτα απ’ τα Κιμιντένια. Μα πια δε φαίνεται τίποτα. Η νύχτα ρούφηξε μέσα της τα σχήματα και τους όγκους. Η γιαγιά γέρνει το κεφάλι της να το ακουμπήσει στα στήθια που την προστατέψανε όλες τις μέρες της ζωής της. Κάτι την μποδίζει και δεν μπορεί να βρει το κεφάλι ησυχία. Σαν ένας βόλος να είναι κάτω από το πουκάμισο του γέροντα. – Τι είναι αυτό εδώ; ρωτά σχεδόν αδιάφορα. Ο παππούς φέρνει το χέρι του. Το χώνει κάτω απ’ το ρούχο, βρίσκει το μικρό ξένο σώμα που ακουμπά στο κορμί του και που ακούει τους χτύπους της καρδιάς του. – Τι είναι; – Δεν είναι τίποτα, λέει δειλά ο παππούς, σαν παιδί που έφταιξε. Δεν είναι τίποτα. Λίγο χώμα είναι. – Χώμα! Ναι, λίγο χώμα απ’ τη γη τους. Για να φυτέψουν ένα βασιλικό, της λέει, στον ξένο τόπο που πάνε. Για να θυμούνται. Αργά τα δάχτυλα του γέροντα ανοίγουν το μαντίλι όπου είναι φυλαγμένο το χώμα. Ψάχνουν κει μέσα, ψάχνουν και τα δάχτυλα της γιαγιάς, σαν να το χαϊδεύουν. Tα μάτια τους, δακρυσμένα, στέκουν εκεί. – Δεν είναι τίποτα λέω. Λίγο χώμα. Γη, Αιολική Γη, Γη του τόπου μου.”
Ακολουθεί φωτορεπορτάζ:
Φωτορεπορτάζ: Νίκος Αντωνιάδης
