Γράφει ο Νίκος Αντωνιάδης.
Αιώνες έχουνε περάσει από την ιστορική Άλωσης της Κωνσταντινούπολης. Ήταν Τρίτη 29 Μαΐου του 1453 όταν οι Ωθωμανοί κατόρθωσαν να καταρρίψουν κάθε Βυζαντινή άμυνα, περνώντας το κατώφλι της Κερκόπορτας σφάζοντας κάθε τελευταίο εξουθενωμένο στρατιώτη. Μια φράση αντιχούσε στα αυτιά όλων:
“Η πόλις εάλω”…
Και ήταν η τελευταία φορά που η πόλη υπήρξε ελληνόφωνη και η ουσιαστική πολιτισμική ακμή που γνώρισε χάθηκε. Για πολλούς αιώνες αργότερα η ιδέα της ανάκτησης της Πόλης ένωσε και δίχασε τους Έλληνες, έγινε ευχή και κατάρα. Η αποτυχία να την ανακτήσουμε, απόρροια λάθος αποφάσεων, ήταν ένα πλήγμα που όμως δεν έγινε μάθημα και στους άλλους…
Η ψυχαναγκαστική ανάγκη για επεκτατικότητα μόνο δεινά μπορεί να προκαλέσει. Συχνά δεν βλέπεις που οδηγείσαι ούτε που μπορεί να καταλήξεις. Κανείς δεν κέρδισε με οδηγό την υπεροψεία. Η “καλή γειτονία” αντίθετα μπορεί να αποτελέσει το κλειδί της ευημερίας.
Είναι θλιβερό αιώνες μετά να διαπιστώνεις ότι λαοί σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο, έχουν τις ίδιες επιδιώξεις, δεν έχουν πάει την σκέψη τους βήμα παραπέρα…