Αισθάνονται μόνοι οι άνθρωποι

Αισθάνονται μόνοι οι άνθρωποι. Όχι γιατί δεν έχουν άλλους ανθρώπους γύρω τους, αλλά διότι βιώνουν την εσωτερική μοναξιά που τους τσακίζει. Αισθάνονται μόνοι διότι άφησαν – για μεγάλο χρονικό διάστημα – τον εαυτό τους να βυθιστεί στην καταπίεση και αναγκαστική αποδοχή των γεγονότων. Απέφευγαν να μεταβάλουν τις καταστάσεις που τους βάραιναν και κατέληξαν να αισθάνονται και ενίοτε να είναι πραγματικά μόνοι.

Έμαθαν να συμβιβάζονται πάντοτε. Έγινε βίωμά τους ο συμβιβασμός και η άρνηση των ίδιων τους των επιθυμιών – έως ότου κατέληξαν δυστυχείς μέσα στην πραγματικότητα που οι ίδιο αποδέχτηκαν και σταδιακά έχτισαν. Βολεύτηκαν ικανοποιώντας τις επιθυμίες των άλλων και τις ταύτισαν με τις δικές τους. Αρνήθηκαν, έτσι, την υπόστασή σου και ανέχτηκαν την ατέρμονη κριτική και την επιβολή.

Κι όταν ξύπνησαν από την – φαινομενικά όμορφη – λήθη, αντιλήφθηκαν πόσο κενοί αισθάνονται και είναι. Αντιλήφθηκαν ότι δεν πάσχισαν ποτέ τους για τίποτε – ότι μέσω των επιτυχιών των άλλων αισθανόντουσαν και οι ίδιοι επιτυχημένοι. Όμως, μέσα τους γνώριζαν – ή εν τέλει έμαθαν – ότι η αδράνεια μονάχα τους κατακλύζει και η υπομονή έγινε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο βασικό χαρακτηριστικό τους, που για χρόνια τους κατασπάραζε τα όνειρα.

Κατάλαβαν ότι η διαρκής ικανοποίηση των επιθυμιών των άλλων – σε συνδυασμό με την έλλειψη προσωπικών ορίων – επέφερε μία κατάσταση τοξική, η οποία τους εμποδίζει από το να αισθάνονται ευτυχία. Παράλληλα, η αποδοχή των ευθυνών τους τούς προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη θλίψη και γεννά ακόμη μεγαλύτερη αδράνεια – εφόσον μέσα στο μυαλό τους θεωρούν ότι τα πάντα είναι άσκοπα πλέον.

Αισθάνονται μόνοι οι άνθρωποι διότι ποτέ δεν έψαξαν να βρουν αυτό που πραγματικά ήθελαν. Αρκέστηκαν στα λίγα και πορεύτηκαν με αυτά. Μετέπειτα, ωστόσο, το έλλειμμά τους έκανε την εμφάνισή του – σε συνδυασμό με τις τύψεις και τη μετάνοια. Τους έκανε να υποφέρουν από την ίδια τους την ύπαρξη – και την ατέρμονη μοναξιά που αυτή τους επέβαλε. Έγιναν έρμαια της αδράνειας και της αποδοχής.

Αισθάνονται μόνοι οι άνθρωποι γιατί έχασαν την ελπίδα τους. Διότι πιστεύουν ότι τίποτε δεν αλλάζει – παρ’ όλο που η ίδια η πραγματικότητα έχει αποδείξει ότι τα πάντα αλλάζουν ραγδαία. Όσο πιο γρήγορα αντιληφθούν ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας και τα αποτελέσματά τους, τόσο πιο γρήγορα θα περάσουν από τη αδράνεια στη δράση.