Ο Αλέξης Τσίπρας είναι πια ο μακροβιότερος Μνημονιακός Πρωθυπουργός. Είναι ένα ρεκόρ που ήδη καταγράφεται στο ενεργητικό του και ταυτόχρονα είναι και ο εφιάλτης του. Γιατί το ρεκόρ αυτό συνοδεύεται με ποσοστά της τάξης του 80% οργής και αγανάκτησης προς τον ίδιο και την Κυβέρνησή του. Όχι τυχαία βέβαια, αφού σ΄αυτά τα χρόνια ψηφίστηκαν μέτρα που αν είχαν ψηφιστεί από προγενέστερη Μνημονιακή Κυβέρνηση θα « είχαν σηκωθει και οι πέτρες ». Γι αυτό και κύκλοι της Ευρώπης αισθάνονται ευγνώμονες προς τον κ. Τσίπρα. Γι αυτό και από την άλλη οι επικοινωνιολόγοι του Μαξίμου επιδιώκουν κυρίως από την μια να εμφανίσουν τον Πρωθυπουργό ως μεταλλαγμένο, ως πιο ώριμο, ευρωπαιστή και έχοντας ανακαλύψει πια την μαγεία της αγοράς και ολίγον της Κεντροαριστεράς και από την άλλη να υπονομεύσουν, να στοχοποιήσουν κυρίως τον Κυριάκο Μητσοτάκη και σειρά στελεχών τόσο της Ν.Δ , όσο και της ΔΗΣΥ.
Πρέπει πάντως να κατανοήσουν ότι όσο η επικοινωνιακή προσπάθεια δεν απαντάει στην πραγματικότητα, μοιάζει με τον τροχό που γυρνάει στον αέρα. « Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα » έλεγε ο Β.Ι.Λένιν και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνούν στην ριζοσπαστική Αριστερά. Όλο το Καλοκαίρι για παράδειγμα έινε μια τεράστια προσπάθεια αλλαγής ατζέντας, προσπάθεα στην οποία « τσίμπησε» και η Αντιπολύτευση. Ωστόσο έφτασε το Φθινόπωρο και όλα επανήλθαν δριμύτερα στην σκέψη και στη τσέπη του μέσου Έλληνα. Να ο ΕΝΦΙΑ, να οι φόροι εισοδήματος, να τα ελλείματα και ο κίνδυνος να πρέπει να ληφθούν και νέα μέτρα απ΄ότι υπολόγιζαν τα οικονομικά επιτελεία. Έγινε ολόκληρη προσπάθεια να εμφανιστεί ο κ. Τσίπρας ως λάτρης των επενδύσεων και να οι Σκουριές , να το Ελληνικό που κάποιοι θα το ήθελαν μισό πράσινο, μισό αρχαιολογικό χώρο. Έγινε ολόκληρη προσπάθεια να εμφανιστεί ότι η Κυβέρνηση συντονίζεται καλύτερα , ότι διαθέτει αποτελεσματικότητα και να οι πυρκαγιές ,να το έγκλημα στον Σαρωνικό που έφεραν στην επιφάνεια την εικόνα μιας παντελώς αδύναμης,αναποτελεσματικής Κυβέρνησης.
Πρέπει λοπόν να το ξανασκεφτούν τα επικοινωνιακά επιτελεία του Μαξίμου.Όπως πρέπει να ξανασκεφτούν ότι δεν μπορεί να κατηγορούν για τα πάντα τον Κυριάκο Μητσοτάκη ,γιατί δεν ειναι και οι πιο κατάλληλοι να το κάνον ,αλλά και γιατί όταν επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια, αυτά δεν πιάνουν από ένα σημείο και μετά .
Ας δούμε την φετινή ομιλία του Κ.Μητσοτάκη που πέραν των άλλων είχε μια μεγάλη πρωτοτυπία. Μίλησε σαν να μην υπήρχε ήδη ο Α.Τσίπρας , η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Δεν άσκησε κριτική , δεν επιτέθηκε. Παρουσίασε απλά το πρόγραμμά του σαν να είναι ήδη Πρωθυπουργός. Η κίνηση αυτή αποδείχτηκε κίνηση ματ. Προκάλεσε αμηχανία στην Κυβέρνηση που κατέφυγε στα γνωστά περί ακροδεξιάς ρητορικής και νεοφιλελευθερισμού. Το πρώτο προκάλεσε τουάχιστον γέλωτα και το δεύτερο ήταν πολύ άστοχο όταν λέγεταιαπό στελέχη και μια Κυβέρνηση που υλοποιεί τα πάντα που της ζήτησαν αυτά τα χρόνια. Μέχρι και ότι φέρνει 4ο Μνημόνιο του είπαν ! Λες και δεν είναι γνωστό ότι το 4ο Μνημόνιο έχει ήδη ψηφιστεί πριν λίγους μήνες με μέτρα 5 δις. ευρώ μέχρι το 2022 ,λες και αυτή η Κυβερνηση δεν έχει υπονομεύσει τον δρόμο της επόμενης Κυβέρνησης έχοντας πάρει δεσμεύσεις για πλεονάσματα μέχρι το 2060 !
Ας το ξανασκεφτούν λοιπόν γιατί το στρατηγικό κενό του ΣΥΡΙΖΑ ειναι κάτι περισσότερο από εμφανές και γιατί μ΄αυτή την επικοινωνιακή πολιτική απλά θα επισφραγίσουν μια μεγαλύτερη ήττα απ ότι έχουν καταλήξει ότι μπορούν να αντέξουν.
Y.Γ : Και μια παρατήρηση προς την ηγεσία της ΔΗΣΥ. Αν δεν έχει να πει κάτι συγκροτημένο – που θα μπορούσε να πει πολλά – κατά όσων είπε και εξήγγειλε ο Κυριάος Μητσοτάκης, καλύτερα να μην μιλάει. Η γενική δήλωση της κ. Φώφης Γεννηματά ότι ” ο κ. Μητσοτάκης επιμένει συντηρητικά” και ” υπόσχεται ανάπτυξη για λίγους ” δείχνει μάλλον αγωνία και αυτό δεν είναι καλό. Ούτε η αγωνία ,ούτε το άγχος να φανεί διαφοροποίηση χωρίς προβολή εναλλακτικού προγραμματικού λόγου κάνουν καλό.
