Ο νέος κύκλος δημοσκοπήσεων ήρθε να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά αυτούς τους μήνες την απόλυτη κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο πολιτικό σκηνικό, χωρίς κανείς να τις αμφισβητήσει. Βρισκόμαστε επτά μήνες μετά τις Βουλευτικές Εκλογές και επομένως τα αποτελέσματα δεν μπορούν πια να ερμηνευτούν απλά ως ένδειξη κάποιας περιόδου χάριτος ή ανοχής. Άλλωστε δεν αναφερόμαστε σε ένα εύκολο επτάμηνο. Η ένταση στα Ελληνοτουρκικά, το ξέσπασμα του Μεταναστευτικού – Προσφυγικού προβλήματος, η αγωνία για μια νέα αναπτυξιακή πορεία της χώρας δεν άφηναν και δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια. Έπειτα η ύπαρξη μίας Αξιωματικής Αντιπολίτευσης που θυμάται τον « επαναστατικό» εαυτό της την περίοδο 2010-2015 δεν είναι ότι το καλύτερο για μια χώρα που αναζητεί τον δρόμο της για το μέλλον μέσα από δυσκολίες εθνικού χαρακτήρα.
Ωστόσο, αυτό που εντυπωσιάζει στον νέο κύκλο δημοσκοπήσεων είναι ορισμένα κρίσιμα στοιχεία (έρευνα Opinion Poll ), όπως:
– Η αποδοχή του τρόπου χειρισμού των προβλημάτων και των υποθέσεων της χώρας από το 55%, ενώ τον Σεπτέμβριο σύμφωνα με δημοσκόπηση της ίδιας εταιρείας ήταν 55.1%. Εν ολίγοις, σαν να μην πέρασε μια μέρα.
– Η αποδοχή του Κυριάκου Μητσοτάκη ως Πρωθυπουργού από το 61.9% και το τεράστιο προβάδισμα στην προτίμηση για Πρωθυπουργός έναντι του Αλέξη Τσίπρα με 46.2% έναντι μόλις 20%, την στιγμή που η δημοφιλία του φτάνει το 62.4% ποσοστό που τον καθιστά τον μόνο Πολιτικό αρχηγό με θετικό ισοζύγιο με δημοφιλία περίπου διπλάσια από τον δεύτερο Αλέξη Τσίπρα 32.8%.
– Η σταθερή συγκέντρωση μεγάλων κοινωνικών συναινέσεων σε όλα τα θέματα της πολιτικής ατζέντας με εξαίρεση μόνο το Μεταναστευτικό- Προσφυγικό που εμφανίζει αποδοχή της τάξης μόλις 18%, ποσοστό που σταθερά μειώνεται από τον Σεπτέμβριο που ήταν τότε στο επίπεδο του 27%. Σημειώνουμε την αποδοχή σε κάποιες πολιτικές και επιλογές: Καθιέρωση μέτρων για ψήφο Ελλήνων του Εξωτερικού 76.1%, Πολιτική της Κυβέρνησης έναντι της Τουρκίας 59.6% παρά την δριμύτατη έως ισοπεδωτική κριτική που δέχτηκε για το ταξίδι στις Η.Π.Α και την μη πρόσκληση της Ελλάδας στην Σύσκεψη του Βερολίνου, Οικονομική- Αναπτυξιακή Πολιτική 59.5%, Πολιτική Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη απέναντι στις καταλήψεις κ.λ.π 74.6%
Οι αριθμοί είναι σκληροί και δεν επιδέχονται αμφισβήτησης της κυριαρχίας που αναφέραμε. Ωστόσο στα στοιχεία αυτά πρέπει να προστεθούν και ποιοτικά στοιχεία που δείχνουν την συμφωνία, αποδοχή ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ. Τα στοιχεία αυτά αναδεικνύουν την διείσδυση του Κ. Μητσοτάκη στους ψηφοφόρους αυτών των δύο βασικών κομμάτων, αλλά και τα προβλήματα ταυτότητας, στρατηγικής, επιτυχημένης και σωστά στοχευμένης αντιπολιτευτικής ατζέντας και των δύο αυτών κομμάτων που δημιουργούν ρωγμές στα εκλογικά ακροατήρια τους.
Ας πάρουμε τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ: Το 27.9% συμφωνεί με την γενική Κυβερνητική Πολιτική και το 30.7% δηλώνει ικανοποίηση από τον τρόπο που χειρίζεται ο Πρωθυπουργός τις υποθέσεις. Το 51.1% συμφωνεί με την Πολιτική για τις καταλήψεις κ.λ.π, το 34.1% με την Πολιτική που ακολουθείται έναντι της Τουρκίας, το 30.3% με την Πολιτική για την Οικονομία και τις Επενδύσεις. Αυτά οδηγεί ένα 9%-10% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώνει ότι θα ψήφιζε Κ. Μητσοτάκη σε Εκλογές!
Αν δούμε τους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ, θα βρεθούμε μπροστά σε πολύ υψηλά ποσοστά αποδοχής: Το 67.8% κρίνει θετικά το έργο της Κυβέρνησης και το 78% το έργο και την παρουσία του Πρωθυπουργού. Το 84.8% συμφωνεί με την τακτική του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, το 72.9% με την Πολιτική έναντι της Τουρκίας και το 74.6% με την Οικονομική Πολιτική.
Τι συμπέρασμα προκύπτει; Ότι ο Κ. Μητσοτάκης καταφέρνει και βρίσκει σημαντικά ακροατήρια που τον στηρίζουν πέραν του 40% που πήρε η Ν.Δ στις Βουλευτικές Εκλογές. Έχει καταλάβει το Κέντρο και αγγίζει σημαντικά τμήματα της Κεντροαριστεράς. Αναφερόμαστε σε μια εντυπωσιακή διεύρυνση χωρίς αυτό να γίνεται με εξαγγελίες , αλλά στην βάση της ασκούμενης Πολιτικής. Σημαίνει αυτό ανέφελη πορεία; Ασφαλώς όχι. Το Μεταναστευτικό πρόβλημα, άλλα απρόσμενα γεγονότα ( βλέπουμε τι γίνεται με το Ποδόσφαιρο) , τυχόν λάθη του Επικοινωνιακού Επιτελείου που δεν δείχνει να πορεύεται και δίχως λάθη, τα προβλήματα της καθημερινότητας και η μεταρρυθμιστική ολιγωρία προς το παρόν, μπορούν να δημιουργήσουν ακόμα και εκρηκτικά προβλήματα. Σε δοκιμασία θα τίθεται ασφαλώς και η αντοχή του κορμού της Ν.Δ στα ανοίγματα, σε μια σύγχρονη μεταρρυθμιστική πολιτική αντίληψη.
Από την άλλη η Αντιπολίτευση και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ αν δεν αντιμετωπίσει γρήγορα τα ταυτοτικά, στρατηγικά, ιδεολογικά προβλήματά του και αν αφήσει χρόνο στον οποίο θα διατυπώνει ένα αντιπολιτευτικό λόγο που δεν πείθει κατά μέσο όρο το ένα τρίτο των οπαδών του, τότε θα συνεχίσει να αποσυσπειρώνεται και κινδυνεύει να ανοίγει τον δρόμο σε μια παραπέρα εδραίωση των θέσεων που καταλαμβάνει ο Κ. Μητσοτάκης. Ο χρόνος δεν δουλεύει για αυτόν και η θεωρία « Κυβέρνηση είναι, θα κάνει λάθη και θα το πληρώνει» δεν λύνει το δικό του πρόβλημα. Ο πολιτικός του λόγος μοιάζει με τον τροχό που γυρνάει στον αέρα. Μάλλον θα πρέπει να προβληματιστεί από την διαχρονική εμπειρία των Εργατικών στην Μ. Βρετανία. Το ίδιο πρόβλημα αντιμετωπίζει το ΚΙΝΑΛ με τις δικές του ιδιομορφίες.
Η ζωή είναι μπροστά μας και το πολιτικό παιχνίδι θα έχει ενδιαφέρον. Άραγε ο Κ. Μητσοτάκης θα καταφέρει τελικά να μετατρέψει την τωρινή του κυριαρχία σε μακροχρόνια ηγεμονία; Αυτό παίζεται αυτή την ώρα.
