Ακούω , διαβάζω διάφορες αναλύσεις, αλλά κάτι λείπει. Πρέπει να πούμε πριν απ΄όλα με σαφήνεια ότι οι εκλογές της 7ης Ιουλίου είναι ιστορικές εκλογές. Κλείνουν ένα δεκαετή κύκλο που ξεκίνησε το 2009 ξεκινώντας με τον θρίαμβο του Γ.Α.Π με 43.92% ( 3 εκατομ. ψήφοι παρακαλώ), έναντι 33.92% της Ν.Δ ( 2.295.719 ψήφοι) και τον ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΟ 4.6% ( 315.665 ψήφοι). Έπειτα ακολούθησαν τα γνωστά : Χρεωκοπία, Μνημόνια, άνοδος ΣΥΡΙΖΑ, νίκη του και ανάδειξή του στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015, η γνωστή καταστροφική διαπραγμάτευση που οδήγησε και σε τρίτο μνημόνιο, επιβάρυνση της Οικονομίας κατά 100 δις. ευρώ κ.ά . Μείωση του Α.Ε.Π κατά 25%, φτωχοποίηση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων και μετά τον Ιανουάριο του 2015 και ενώ η χώρα ήταν έτοιμη να βγεί από την περιπέτεια των Μνημονίων και είχε αρχίσει να βγαίνει από την κρίση, ξανά τα κεφάλια μέσα, πρωτοφανής φοροεπιδρομή, ισοπέδωση της μεσαίας τάξης, πάγωμα μεγάλων έργων, παιχνίδι καθυστερήσεων με τις επενδύσεις, ξενιτεμός 400.000 νέων σπουδαγμένων ανθρώπων , παιχνίδια ελέγχου με τους θεσμούς και επομένως με την Δημοκρατία , αλλαζονεία. Στο ενδιάμεσο, δημιουργία σειράς κομμάτων που έλαμψαν με την άνοδό τους και τώρα πέρασαν στην ιστορία ( ΑΝΕΛ, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ , ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ κ.λ.π)
Το αποτέλεσμα των εκλογών κλείνει λοιπόν μια δύσκολη , περιπετειώδη δεκαετία που τα είδαμε, τα ζήσαμε, τα φοβηθήκαμε όλα. Πώς να ξεχάσεις το δημοψήφισμα του 2015, τον διχαστικό λόγο, την ενοχοποίηση πολιτικών προσώπων, τπους Πολάκηδες και τους Παπαγγελόπουλους, την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, χωρίς κανένας πολύ αριστερός να μιλήσει; Ωστόσο τώρα είμαστε σε νέα φάση.Δεν ξεχνάμε, δεν πρέπει να υπάρχει συγχώρεση για όσα έγιναν, αλλά είμαστε σε νέα φάση. Μια νέα φάση που ξεκινάει μ,ε θριαμβευτή τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Παράλαβε μια Ν.Δ του 29% και την πήγε στο 40% μέσα σε τέσσερα χρόνια. Π[αράλαβε μια Ν.Δ που παράδαιρνε μη πιστεύοντας ότι μπορεί να νικήσει και την κατέστησε νικηφόρα δύναμη.Ανοίχτηκε στο Κέντρο και την Κεντροαριστερά και του βγήκε. Νίκησε μέσα σε δύο μήνες τρεις εκλογικές μάχες. Τις Ευρωεκλογές με 9.5% διαφορά, τις Περιφερειακές και Δημοτικές Εκλογές όπου σάρωσε και τέλος τις Βουλευτικές Εκλογές με 8% διαφορά, κατακτώντας την αυτοδυναμία. Έχει κανείς καμία αμφιβολία ότι αυτή η πορεία και αυτό το αποτέλεσμα συνιστά μεγάλη, ιστορική επιτυχία του Κυριάκου Μητσοτάκη. Έχω την αίσθηση ότι υπ΄αυτές τις συνθήκες, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποτελεί τον ισχυρότερο Πρωθυπουργό μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι :
– Πέτυχε αυτές τις νίκες χωρίς μεγαλοστομίες, υποσχέσεις, περιγράφοντας τις δυσκολίες που υπάρχουν. Παρ΄όλα αυτά συγκέντωσε εμπιστοσύνη και εξέφρασε μια νέα ελπίδα. Χωρίς να ανέβει σε τρακτέρ, χωρίς να πει ότι θα σκίσει Μνημόνια και μια σειρά ψέματα που δηλητηρίασαν την Ελληνική Κοινωνία
– Η Κυβέρνηση που σχημάτισε δεν είναι μια δεξιά Κυβέρνηση, δεν είναι μια συνηθισμένη Κυβέρνηση. Είναι Κυβέρνηση που εκφράζει εύρος δυνάμεων, πάντρεμα πολιτικών με τεχνοκράτες, αίσθηση ευθύνης και καλό σχεδιασμό. Θα πετύχει; Ποιος να ξέρει ; Πάντως το ξεκίνημά της είναι ένα νέο ξεκίνημα που δεν θυμίζει τίποτα το 2015. Οι προκλήσεις είναι μπροστά και η ισχύς είναι ένα παροδικό μέγεθος όπως διδάχτηκε(;) η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο λαός ψήφισε με σοφία λένε πολλοί και μάλλον θα συμφωνήσω. Ο λαός έδωσε τα πάντα στον Κυριάκο Μητσοτάκη και φρόντισε να δώσει και στον ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ ένα 32% , μια ισχύ δηλαδή για να διαδραματίσει τον ρόλο της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης . Ταυτόχρονα έδωσε ένα 8% στο ΚΙΝΑΛ που χρειάζεται ολόκληρη συζήτηση αν είναι ποσοστό προποπτικής ή τελευταία αναλαμπή, όπως και ένα κόμμα δεξιά της Ν.Δ και ένα κόμμα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Η κομματική αρχιτεκτονική που διαμόρφωσε το εκλογικό αποτέλεσμα εμπεριέχει σοφία. Ωστόσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό το ποσοστό μπορεί να φανεί ότι ήταν παροδικό, πολύ περισσότερο που σ΄αυτό συνυπάρχουν δυνάμεις που δεν τους ενώνει μια προγραμματική βάση, αλλά ένας θολός αντιδεξιισμός που θυμίζει δεκαετία ΄80 και ένα φόβος που καλλιεργήθηκε για τον Κυριάκο Μητσοτάκη πως έρχεται για να ρουφήξει το αίμα του λαού, να απολύει δημοσίους έτσι για πρωινό και θα βάλει τους εργαζόμενους να δουλεύουν 7 μέρες την βδομάδα. Όλες αυτές τις ανοησίες τις ακούσαμε προεκλογικά, φαίνεται όμως ότι έπιασαν τόπο. Σ΄αυτό το 32% μπορεί να βρει κανείς κλασσικούς αριστερούς , σταλινικούς, ακροδεξιούς που έμειναν χωρίς τους ΑΝΕΛ , πρώην ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, μα και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το 32% εκφράζει μια κοινωνικο- πολιτική συμμαχία καθυστέρησης, κρατισμού, φόβου απέναντι σε κάθε αλλαγή.
Εδώ βρίσκεται και το ευαίσθητο σημείο. Αν στον ΣΥΡΙΖΑ η μικρή σχετικά πτώση από τα ποσοστά του 2015 θεωρηθεί ως περίπου επιδοκιμασία πως όλα τα έκαναν καλά, ότι φταίει δήθεν η επίθεση από την μιντοκρατία και την πλουτοκρατία που οι ίδιοι υπηρέτησαν πιστά και αρκεί μια μετονομασία , μια δήθεν νέα ίδρυση με τους ίδιους παλιούς και προπαντώς με το ήθος και ύφος που έδειξαν , θα βρεθούν προ πολλών απροόπτων , πολύ περισσότερο που θα πορεύονται χωρίς τους θώκους του Κράτους και τις δυνατότητες πελατειασμού. Αν υποτιμήσουν ότι τουλάχιστον το 65% της κοινωνίας είναι οργισμένο μαζί τους και ότι ακόμα και ψηφοφόροι τους που κατ΄ουσίαν ανήκουν αλλού θα γελάνε μαζί με τους αν τους δουν στους δρόμους που προαναγγέλουν, θα αισθανθούν πιθανότατα συρρίκνωση και γρήγορα.
Ποεκλογικά έλεγαν ότι οι κάλπες είναι έδειες. Γέμισαν και άδειασαν όμως καταμερίζοντας δυνάμεις και ρόλους, δίνοντας όλη την τράπουλα στον Κ. Μητσοτάκη και ισχύ στοπν ΣΥΡΙΖΑ. Οι κάλπες είναι και πάλι άδειες. Οι κινήσεις του καθένα θα αξιολογηθούν και θα μετρηθούν σε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Ποιος να ξέρει τι θα γίνει τότε…..
