Ότι γίνεται εξακολουθεί να γίνεται.
Όλα κάνουν τον ίδιο επαναλαμβανόμενο κύκλο, όπως και οι εκπαιδευτικοί μας που ακούραστα κάθε φορά μας έλεγαν ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά εμείς ποτέ δε δίναμε σημασία παρά μόνο περιμέναμε απεγνωσμένα το διάλλειμα. Τελικά όλα είναι μαθήματα ζωής και δεν υπάρχει λάθος timing ή σωστό γιατί όλα γίνονται την στιγμή που πρέπει για κάποιον λόγο. Τον λόγο τον ανακαλύπτεις αργότερα και έτσι έχεις πάρει το μάθημα σου και έτσι έχεις καταλάβει, έχεις εκτιμήσει, έχεις απογοητευτεί, έχεις συνηδειτοποιησει … αλλά το σπουδαιότερο απ’όλα είναι ότι έχεις γίνει πιο σοφός γιατί ωριμάζεις.
Σαν ώριμος άνθρωπος πλέον και με διάφορες εμπειρίες στο ενεργητικό σου, αυτό που λέγεται ζωή, γεμάτη με διάφορες στιγμές, δεν θα ανταποκριθείς στην απρόσμενη παρουσία ενός ανθρώπου που εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά σου από το πολύ μακρινό παρελθόν. Ένας άνθρωπος που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση της προσωπικότητας σου, ένας άνθρωπος που για χάρη του δόθηκες ψυχή και σώμα και μετά από αμέτρητα χρόνια παρουσιάζεται μπροστά σου και σου καταρρίπτει όλα τα πιστεύω και θέλει μια ευκαιρία. Η δεδομένη στιγμή θα σε πλημμυρίσει χαρά, που τον βλέπεις, τον ακούς, σου μιλάει, μοιράζεται τις στιγμές που έζησε χωρίς εσένα και μέσα σου εσύ προσπαθείς να διαχειριστείς με μεγάλη ψυχραιμία τον ερχομό του. Με μεγάλη επιφύλαξη τον δέχεσαι, αλλά δεν τον έχεις εντάξει στην καθημερινότητα σου, απλά τον δέχεσαι, δέχεσαι με καλοσύνη όλα αυτά που σου προσκομίζει και εσύ ακούς. Τότε ξεκινάει ο προβληματισμός, θέλεις και συνάμα δεν θέλεις, νιώθεις μελαγχολία, ανεξήγητη γιατί ο άνθρωπος δείχνει να έχει μετανιώσει και σου το δείχνει με πράξεις, προσπαθεί να σε διεκδικήσει, να επανορθώσει, να σου προσφέρει αυτό που δεν σου πρόσφερε τότε. Μα o προβληματισμός ολοένα μεγαλώνει και αναρωτιέσαι αν πραγματικά θέλεις να το επιχειρήσεις αυτή την ευκαιρία ή απλά να συνεχίσεις την ζωή σου. Δύσκολη επιλογή, γιατί οι αναμνήσεις έρχονται στην επιφάνεια, εσύ θυμάσαι δυσάρεστες στιγμές και αυτός ευχάριστες, μα περάσανε χρόνια, ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει κάνει την διαδρομή του, έχει πλέον καταλάβει και έχει κάνει τον απολογισμό του και επιλέγει εσένα. Αποδεκτό, και αμετάκλητα σεβαστό, αλλά, υπάρχει ένα μεγάλο αλλά που δεν σε αφήνει να προχωρήσεις μαζί του και θέλεις να το κλείσεις αυτό το κεφάλαιο που από μόνο του άνοιξε πάλι.
Κάνεις τον δικό σου απολογισμό, και σε ένα καφέ απλά και όμορφα του εκφράζεις με ειλικρίνεια πως για σένα έχει πεθάνει, και μαζί με αυτό και τα συναισθήματα σου. Δε γίνεται φίλε μου, μετά από δεκαετία και βάλε, να έρχεσαι και να ζητάς αυτά που κάποτε είχες την ευκαιρία σου, τις αμέτρητες ευκαιρίες σου, όσο υπήρχε εξέλιξη μεταξύ σας, να θες να το συνεχίσεις από εκεί που το άφησες με νέες βάσεις. Ξεχνάς, πως όλο αυτό το διάστημα, δεν έμεινες σαν την Πηνελόπη να υφαίνεις το νήμα και να αναμένεις την άφιξη του. Έκανες την δική σου διαδρομή, μεταλλάχθηκες, τα συναισθήματα σου πήρανε άλλη μορφή και νέοι άνθρωποι έγιναν το περιβάλλον σου, έγιναν η ίδια σου η ζωή. Και ναι, εδώ μετράς την απουσία του, σε όλες αυτές τις στιγμές που πέρασαν και δεν ήταν εκεί μαζί σου, στην χαρά, στην λύπη, στα εύκολα και στα δύσκολα σου. Εκεί, κλείνεις το κεφάλαιο σου και φεύγεις, φεύγεις με αξιοπρέπεια και πλέον έχεις πάρει την απόφαση σου, ότι δε μπορείς να εντάξεις αυτό τον άνθρωπο στην ζωή σου. Εξαφανίζεσαι και απομακρύνεσαι από οτιδήποτε σου προκαλεί πόνο θλίψη, στεναχώρια γιατί η ζωή είναι πολύ μικρή για να θυμάσαι βάσανα και δυσάρεστες στιγμές..
