Εκτενής υπήρξε η αναφορά των διεθνών ΜΜΕ στην επίσκεψη της Amal Clooney στην Αθήνα -διαβάζουμε σε σχετικό ρεπορτάζ- έπειτα από πρόσκληση της ελληνικής κυβέρνησης, για την παροχή νομικών συμβουλών σχετικά με τον επαναπατρισμό των Μαρμάρων του Παρθενώνα που βρίσκονται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου.
Ε, είναι όσο να πεις καινούργιο το ζήτημα, δεν το γνωρίζαμε τόσα χρόνια, περιμέναμε την Αλαμουντίν να γίνει… Κλούνεϊ για να μας ενημερώσει μαζί με τα κανάλια που της είχαν στήσει καρτέρι και αυτά για να μας ενημερώσουν, για το τι… έφαγε η νομικός! Για τους ιθαγενείς που δεν ενημερώθηκαν, τους ενημερώνουμε: παρφέ μασκαρπόνε και λαβράκι καρπάτσιο με μία μους (?), δύο μους (?), σεληνόριζας, παπαρόριζας, θα σας γελάσουμε, γιατί δεν είμαστε και του… πολιτιστικού!
Την ίδια στιγμή απαρατήρητη σχεδόν πέρασε η είδηση από τα μεγαλοκάναλα ότι τα 162 δισ. ευρώ (τόσα περίπου υπολογίζονται τα χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα για πολεμικές αποζημιώσεις, σύμφωνα [και] με δημοσίευμα της ηλεκτρονικής έκδοσης του Spiegel) δεν θεωρούνται σοβαρό ζήτημα για τους Ελληνες ευρωβουλευτές της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, γι’ αυτό και ψήφισαν όχι (!!!), όταν ο ευρωβουλευτής των ΑΝΕΛ κ. Μαριάς κατέθεσε πρόταση για διεξαγωγή δημόσιας ακρόασης στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, η οποία και τέθηκε σε ψηφοφορία στις 07/10/2014 στην κλειστή συνεδρίαση των συντονιστών της Επιτροπής Αναφορών για να υπερψηφιστεί μόνο από τους Ευρωπαίους Αντιφεντεραλιστές και την Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά! Και καλά το ΠΑΣΟΚ (για τους φίλους Ελιά) και η συνιστώσα του, Ποτάμι (για τους άσπονδους Mega), είναι οι άνθρωποι κοσμοπολίτες και κάτι τέτοια τα θεωρούν εθνικό-πατριωτικά και δεν τα καταδέχονται, αλλά και οι υπερπατριώτες της Ν.Δ. που κατηγορούν τους Συριζαίους ως εθνομηδενιστές, τι απαντούν;
Απαντούν, κατηγορώντας ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ για άκρατο λαϊκισμό και για δημιουργία ανύπαρκτου θορύβου για το ένα λεπτό δημοσιότητας, που δικαιούνται, απευθύνοντάς τους το… μη λαϊκίζον ερώτημα: «Ποια είναι η θέση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ για τα… Μάρμαρα του Παρθενώνα;». Για τους ΑΝΕΛ δεν ξέρουμε, αλλά για τον ΣΥΡΙΖΑ νομιμοποιούμαστε ελπίζω να υποθέσουμε η παλιά: «Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει». Εξαρτάται βέβαια και από το ποιος πληρώνει το… μάρμαρο! Διότι δεν λέμε, καλή και η επίσκεψη της celebrity-δικηγόρου, καλή και η χρυσόσκονη του life style που ρίχνουν τα κανάλια στη μίζερη καθημερινότητα του νεοέλληνα που προσπαθεί να επιβιώσει με αναγωγές στο ένδοξον (πλην φευ μακρινό παρελθόν του), αλλά τα τρέχοντα και σισύφεια που τον ταλανίζουν αυτή την περίοδο δεν είναι οι μετόπες του Παρθενώνα αλλά οι οφειλόμενες αποζημιώσεις από αυτούς που τους αποζημιώνουμε χωρίς να μας έχουν πει ακόμη σε τι ακριβώς συνίσταται η λυπητερή σύμφωνα με την οποία τους ζημιώσαμε, ενώ αυτοί ως χώρα αρνούνται να μας αποζημιώσουν για αυτά που μας οφείλουν!
Το σωτήριον έτος 1994 είχαμε πραγματοποιήσει στη Βρετανία σχετική έρευνα για το θέμα. Στην έρευνα αυτή είχαν κληθεί να απαντήσουν ο τότε διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου, ο ακαδημαϊκός Π. Λέβι, αλλά και ο απόγονος του λόρδου Ελγιν, Αντριου Ντάγκλας Αλεξάντερ Τόμας Μπρους, 11ος κόμης της δυναστείας, Ελγιν από την πλευρά του πατέρα του και Κόχραν από την πλευρά της μητέρας του (ο γνωστός φιλέλληνας Τόμας Κόχραν, που κατατάχθηκε εθελοντής στο πλευρό του Γ. Καραϊσκάκη). Ωστόσο αυτό δεν μας απέτρεψε από το να είμαστε σκληροί μαζί του, εξαιτίας της καταγωγής του από τον Ελγιν, στα όρια της αγένειας και με την παρρησία της νεότητας. (βλ. «Δυστυχώς τα μισά βρίσκονται εδώ. Τα υπόλοιπα είναι στην Ελλάδα» 28/8/1994), (βλ. και απάντηση του Ζ. Ντασέν, «Κύριε Ελγιν λέτε ψέματα» 18/9/1994, άλλου μεγάλου φιλέλληνα που δυστυχώς τα περισσότερα δημοσιεύματα που γράφτηκαν αυτές τις μέρες αναφορικά με τη Μελίνα και τα Γλυπτά δεν κάνουν ειδική μνεία στη δική του συνεισφορά στο θέμα αυτό). Επομένως η διαφωνία μας με την κυβέρνηση εστιάζεται αλλού. Στην επικοινωνιακή στρατηγική της. Οι ταχυδακτυλουργοί έχουν μία βασική αρχή, η οποία συνίσταται στο να αποσπούν την προσοχή σε κάτι άλλο από αυτό που κάνουν. Παρομοίως και η συγκυβέρνηση «έπνιξε» το θέμα της διεκδίκησης των πολεμικών αποζημιώσεων προβάλλοντας στη θέση του το θέμα της διεκδίκησης των Γλυπτών του Παρθενώνα. Το οποίο και υποπτευόμαστε ότι σκοπίμως το ανέδειξε τη δεδομένη χρονική στιγμή.
Ναι, θα θέλαμε να επιστραφούν τα Γλυπτά του Παρθενώνα στον τόπο τους, αλλά πρώτα θα επιθυμούσαμε να επιστρέψουν οι μισθοί και οι συντάξεις σε βιώσιμα επίπεδα, οι απολυμένοι στις δουλειές τους, οι επιστήμονές μας που ξενιτεύονται στην πατρίδα τους. Τότε καλώς να επιστρέψουν και τα Γλυπτά στη γενέθλια γη τους. Και δεν ξέρουμε αν η Μελίνα θα αναγεννηθεί. Θα έχουν αναγεννηθεί όμως το χαμόγελο και η αισιοδοξία που έχουν εκλείψει σ’ αυτό τον τόπο.