«Και η λέξη “θάρρος” θα πρέπει να κρατηθεί για να χαρακτηρίσει τον άνδρα ή τη γυναίκα που εγκαταλείπει το παιδικό ιερό του μαζικού νου».

Sam Keen, Φωτιά στην κοιλιά

Στην ιδιωτικότητα του μυαλού μας πολλοί από εμάς διαφωνούμε με τις ιδεολογίες, τις πολιτικές ατζέντες και τις κυβερνητικές εντολές της εποχής μας, αλλά δημοσίως συμμορφωνόμαστε. Κάνουμε ό,τι μας λένε, λέμε ό,τι είναι πολιτικά ορθό και δικαιολογούμε την υποκρισία μας λέγοντας στους εαυτούς μας ότι είμαστε αδύναμοι να αλλάξουμε την κοινωνία, και έτσι θα μπορούσαμε κάλλιστα να αναμειχθούμε με το πλήθος.

Σε αυτό το βίντεο, εξηγούμε γιατί η δημόσια συμμόρφωση με αυτό με το οποίο διαφωνούμε ιδιωτικά μας καθιστά συνένοχους στην τυραννία και γιατί ο καθένας από εμάς έχει πολύ περισσότερη δύναμη να επηρεάσει την κοινωνία από ό, τι έχουμε οδηγηθεί να πιστεύουμε.

Στη δεκαετία του 1950, ο κοινωνικός ψυχολόγος Solomon Asch διεξήγαγε ένα πείραμα που έδειξε το βαθμό στον οποίο τα άτομα θα απορρίψουν αυτό που πιστεύουν ότι είναι αλήθεια προκειμένου να συμμορφωθούν με την πλειοψηφία. Στο πείραμα, ο Asch έδειξε σε ένα υποκείμενο δοκιμής δύο κάρτες. Στην πρώτη κάρτα υπήρχε μία γραμμή και στη δεύτερη κάρτα υπήρχαν τρεις γραμμές, A, B και C, με μόνο τη γραμμή C να έχει το ίδιο μήκος με τη γραμμή στην πρώτη κάρτα. Ο Asch έδωσε εντολή στον εξεταζόμενο να δηλώσει ποια γραμμή στη δεύτερη κάρτα είχε το ίδιο μήκος με τη γραμμή της πρώτης κάρτας. Ωστόσο, πριν το υποκείμενο της δοκιμής δώσει μια απάντηση, είδαν 7 συνομόσπονδους – ή άτομα που συμμετείχαν στο πείραμα – να δηλώνουν ότι η γραμμή Β είχε το ίδιο μήκος με τη γραμμή στην πρώτη κάρτα. Αντί να δηλώσουν την προφανή αλήθεια, τα υποκείμενα της δοκιμής έδωσαν την ίδια λανθασμένη απάντηση με την ομάδα στο 37% των περιπτώσεων και από τα 123 υποκείμενα που έλαβαν μέρος σε αυτό το πείραμα, τα δύο τρίτα πήγαν μαζί με την ομάδα τουλάχιστον μία φορά. Το πείραμα του Asch επιβεβαιώνει αυτό που οι φιλόσοφοι επαναλαμβάνουν εδώ και χιλιάδες χρόνια: για τα περισσότερα ανθρώπινα όντα, η συμμόρφωση με αυτά που λένε και κάνουν οι άλλοι – ανεξάρτητα από το πόσο αντικειμενικά ψευδή ή παράλογα – έχει προτεραιότητα έναντι της προσαρμογής στην πραγματικότητα και της ανακάλυψης της αλήθειας. Αναλογιζόμενος το πείραμα του Asch, ο ψυχολόγος Todd Rose εξηγεί:

“… Μας ενδιαφέρει να είμαστε στην αριθμητική πλειοψηφία ακόμα και όταν δεν ενδιαφερόμαστε απαραίτητα για την ομάδα και ακόμη και όταν η γνώμη της ομάδας είναι απλώς μια ψευδαίσθηση. Ενεργώντας με βάση το ένστικτο, σε κοινωνικές καταστάσεις ο εγκέφαλός μας δεν μπαίνει στον κόπο να κάνει τη διάκριση μεταξύ εμφάνισης και πραγματικότητας… Ακόμη και ελλείψει σκόπιμης πίεσης ή κινήτρων, μας αρέσει να συμφωνούμε με αυτό που πιστεύουμε ότι είναι η συναίνεση, επειδή, πολύ απλά, είμαστε βιολογικά προγραμματισμένοι να το κάνουμε».

Τοντ Ρόουζ, Συλλογικές ψευδαισθήσεις

Η τάση μας να συμβαδίζουμε με αυτό που νομίζουμε ότι είναι η συναίνεση μας καθιστά ευάλωτους στην προπαγάνδα και εύκολα χειραγωγούμενους. Διότι ένας από τους κύριους τρόπους με τους οποίους οι κυβερνήσεις, οι εταιρείες και οι παγκόσμιοι θεσμοί επηρεάζουν την κοινή γνώμη και διαμορφώνουν τη μαζική συμπεριφορά είναι η κατασκευή ψευδαισθήσεων συναίνεσης. Αξιοποιούν τη δύναμη των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης με ρητό σκοπό να φανεί ότι η πλειοψηφία υποστηρίζει ορισμένες ατζέντες, ιδεολογίες και εντολές. Λοξές αφηγήσεις, μεροληπτικές αναφορές, ρητορική που απευθύνεται στο συναίσθημα, παραπλανητικοί «έλεγχοι γεγονότων», ξεκάθαρα ψέματα, αμφίβολες δημοσκοπήσεις και κοινωνικά bots είναι μερικά από τα όπλα που χρησιμοποιούνται σε αυτή τη λεπτή μορφή ψυχολογικού πολέμου. Ο Todd Rose ηγείται μιας οργάνωσης που διερευνά τις παρανοήσεις που έχουν οι άνθρωποι σχετικά με το ποια είναι η συναίνεση σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα και όπως εξηγεί:

«Ονομάστε οτιδήποτε πραγματικά έχει σημασία για εσάς και θα στοιχηματίσω ότι κάνετε λάθος σχετικά με το τι πραγματικά πιστεύει η πλειοψηφία των ανθρώπων για τουλάχιστον τους μισούς από αυτούς. Και αυτό σημαίνει να είσαι γενναιόδωρος».

Τοντ Ρόουζ, Συλλογικές ψευδαισθήσεις

Αυτές οι ψευδαισθήσεις συναίνεσης οδηγούν πολλούς από εμάς να λογοκρίνουμε τις πραγματικές μας απόψεις και να συμμορφωνόμαστε με κοινωνικά καταστροφικές ατζέντες και ιδεολογίες. Ο Todd Rose αναφέρεται σε μια μελέτη που διεξήχθη τον Ιούλιο του 2020, η οποία αποκάλυψε ότι σχεδόν τα δύο τρίτα των Αμερικανών δεν αισθάνονται άνετα να εκφράσουν τις πολιτικές τους απόψεις δημόσια. Αλλά για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, όταν οι άλλοι μας βλέπουν να συμμορφωνόμαστε δημόσια, υποθέτουν ότι συμφωνούμε με αυτό με το οποίο συμμορφωνόμαστε, και αυτό αυξάνει την τάση τους να συμμορφώνονται και ανοίγει την πόρτα για συλλογικές ψευδαισθήσεις να σχηματιστούν και να εξαπλωθούν σε όλη την κοινωνία. Ή όπως εξηγεί ο Todd Rose:

«Οι συλλογικές αυταπάτες είναι κοινωνικά ψέματα. Συμβαίνουν σε καταστάσεις όπου η πλειοψηφία των ατόμων σε μια ομάδα απορρίπτει ιδιωτικά μια συγκεκριμένη γνώμη, αλλά την ακολουθούν επειδή (λανθασμένα) υποθέτουν ότι οι περισσότεροι άλλοι άνθρωποι την αποδέχονται. Το αποτέλεσμα είναι μια ολέθρια, αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Κάνοντας τυφλές και τελικά λανθασμένες υποθέσεις σχετικά με τις απόψεις των γύρω μας και ανησυχώντας ότι είμαστε μειοψηφία, γινόμαστε πιο πιθανό να διαιωνίσουμε τις ίδιες τις απόψεις που εμείς και οι άλλοι δεν έχουμε. Ακόμη χειρότερα, επειδή οι ίδιοι άνθρωποι που διαφωνούν με το status quo είναι αυτοί που το επιβάλλουν, γίνεται σχεδόν αδύνατο να διαλυθεί η ψευδαίσθηση.

Τοντ Ρόουζ, Συλλογικές ψευδαισθήσεις

Οι συλλογικές αυταπάτες παίζουν κρίσιμο ρόλο στην άνοδο και τη σταθεροποίηση της τυραννίας. Για να δείξουμε πώς εξελίσσεται αυτή η δυναμική και πώς μπορεί να σταματήσει, μπορούμε να στραφούμε στην αλληγορία του μανάβη από το βιβλίο του Vaclav Havel, The Power of the Powerless.

Στην κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία, υπήρχε ένας άνδρας που πουλούσε φρούτα και λαχανικά σε ένα γωνιακό κατάστημα. Κάθε πρωί κρεμούσε μια πινακίδα εγκεκριμένη από την κυβέρνηση στο παράθυρο που έγραφε «Εργάτες του Κόσμου, Ενωθείτε!». Ο μανάβης δεν πίστευε στο μήνυμα της πινακίδας – γι’ αυτόν δεν ήταν τίποτα περισσότερο από κλισέ προπαγάνδα. Μετά από δεκαετίες σκληρής πολιτικής καταπίεσης, ήταν σαφές σε αυτόν ότι η υποτιθέμενη ανησυχία της κυβέρνησης για τους εργάτες του κόσμου ήταν ένα ιδεολογικό μέτωπο για να κρύψει τη δίψα τους για εξουσία. Ωστόσο, παρόλο που ο μανάβης ήξερε ότι η πινακίδα ήταν προπαγάνδα, κάθε πρωί κρεμούσε την πινακίδα ούτως ή άλλως, γιατί αυτό έκαναν όλοι οι άλλοι. Πινακίδες εγκεκριμένες από την κυβέρνηση κρέμονταν στη βιτρίνα κάθε καταστήματος. Αποτελούσαν μέρος αυτού που ο Βάτσλαβ Χάβελ αποκαλούσε «το πανόραμα της καθημερινής ζωής», το οποίο βοήθησε να δημιουργηθεί και να διατηρηθεί η συλλογική ψευδαίσθηση ότι η πλειοψηφία υποστήριζε την κυβέρνηση. Και ήταν αυτή η συλλογική ψευδαίσθηση της συναίνεσης, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο παράγοντα, που εξασφάλισε τη μαζική συμμόρφωση. Ή όπως εξηγεί ο Timothy Snyder στην Εισαγωγή στη Δύναμη των Ανίσχυρων:

«Ο μανάβης κρεμάει την πινακίδα του όχι επειδή λαμβάνει μια παραγγελία, αλλά επειδή βλέπει ότι και άλλοι κάνουν το ίδιο. Άλλοι, με τη σειρά τους, ακολουθούν το παράδειγμά του. Το σύστημα είναι ολοκληρωτικό όχι επειδή κάποιο άτομο έχει απόλυτη εξουσία, αλλά επειδή η εξουσία μοιράζεται σε συνθήκες απόλυτης ανευθυνότητας.

Timothy Snyder, Εισαγωγή στη Δύναμη των Ανίσχυρων

Ή όπως εξήγησε ο Havel:

“… Χωρίς το σύνθημα του μανάβη το σύνθημα του υπαλλήλου γραφείου δεν θα μπορούσε να υπάρξει και το αντίστροφο… Εκθέτοντας τα συνθήματά τους, ο ένας αναγκάζει τον άλλο να αποδεχτεί τους κανόνες του παιχνιδιού και να επιβεβαιώσει έτσι τη δύναμη που απαιτεί τα συνθήματα στην πρώτη θέση. Πολύ απλά, ο ένας βοηθά τον άλλο να είναι υπάκουος… Στο ολοκληρωτικό σύστημα, ο καθένας με τον τρόπο του είναι και θύμα και υποστηρικτής του συστήματος».

Václav Havel, Η δύναμη των ανίσχυρων

Μια μέρα, ο μανάβης αποφάσισε ότι είχε βαρεθεί να υποστηρίζει μια αυταρχική κυβέρνηση και έτσι σταμάτησε να κρεμάει την πινακίδα στο παράθυρό του. Επιπλέον, σταμάτησε να ψηφίζει σε εκλογές που θεωρούσε φάρσα, σταμάτησε να αναμασά κυβερνητική προπαγάνδα και άρχισε να εκφράζει δημόσια τις πραγματικές του απόψεις. Αυτές οι φαινομενικά απλές πράξεις ξεκίνησαν ένα αξιοσημείωτο κυματισμό, γιατί όπως γράφει ο Todd Rose:

“… Παραδόξως, με εκπληκτική ταχύτητα, ο μανάβης άρχισε να κερδίζει υποστήριξη για τον απλό λόγο ότι όλοι οι άλλοι στην πόλη αισθάνονταν ακριβώς τον ίδιο τρόπο με αυτόν. Κουρασμένοι να ζουν υπό καταπίεση, ο ράφτης, ο φούρναρης και ο υπάλληλος γραφείου ακολούθησαν το παράδειγμά του. Τη στιγμή που ο μανάβης σταμάτησε να συνεργάζεται, έστειλε ένα μήνυμα σε όλους τους άλλους ότι θα μπορούσαν να κάνουν το ίδιο».

Τοντ Ρόουζ, Συλλογικές ψευδαισθήσεις

Η ιστορία του μανάβη είναι μια αλληγορία προσωποποίησης. Εκπροσωπεί όλα τα άτομα στην κομμουνιστική Τσεχοσλοβακία των οποίων οι μη συμμορφούμενες ενέργειες βοήθησαν να καταστραφεί η συλλογική ψευδαίσθηση της συναινετικής υποστήριξης πάνω στην οποία χτίστηκε ολόκληρο το οικοδόμημα της τυραννίας. Η καταστροφή αυτής της συλλογικής ψευδαίσθησης κορυφώθηκε με τη Βελούδινη Επανάσταση, ένα από τα μοναδικά ιστορικά γεγονότα μιας ειρηνικής επανάστασης που ανέτρεψε ένα καταπιεστικό καθεστώς. Πώς δημιουργήθηκε αυτή η επανάσταση και πώς πέτυχε τόσο βαθιά πολιτική αλλαγή σε μόλις 11 ημέρες, προβληματίζει ορισμένους ιστορικούς. Ωστόσο, αυτό που συχνά παραβλέπεται είναι το γεγονός ότι οι σπόροι αυτής της επανάστασης φυτεύτηκαν στα προηγούμενα χρόνια από όλους τους αφανείς ήρωες της Τσεχοσλοβακίας, των οποίων η συμπεριφορά διαμορφώθηκε σύμφωνα με την αλληγορία του μανάβη. Ή όπως εξήγησε ο Βάτσλαβ Χάβελ:

«Παραβιάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού [της τυραννίας], ο μανάβης διέκοψε το παιχνίδι… Το εξέθεσε ως ένα απλό παιχνίδι… Είπε ότι ο αυτοκράτορας είναι γυμνός. Και επειδή ο αυτοκράτορας είναι στην πραγματικότητα γυμνός, συνέβη κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο: με την πράξη του, ο μανάβης… επέτρεψε σε όλους να κοιτάξουν πίσω από την κουρτίνα. Έδειξε σε όλους ότι είναι δυνατόν να ζεις μέσα στην αλήθεια».

Václav Havel, Η δύναμη των ανίσχυρων

Ως εξαιρετικά κοινωνικά όντα, αυτά που λέμε και κάνουμε επηρεάζουν τους ανθρώπους που συναντάμε, και ακόμη και μικρές εκδηλώσεις μη συμμόρφωσης και μη συμμόρφωσης έχουν τη δύναμη να κυματίζουν προς τα έξω και να ξεκινήσουν ένα φαινόμενο πεταλούδας που αλλάζει την κοινωνία με δραματικούς τρόπους. Εξ ου και ο λόγος για τον οποίο ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν δήλωσε ότι ένα μόνο άτομο που λέει την αλήθεια θα μπορούσε να ρίξει μια τυραννία, ή όπως παρατήρησε ο Χένρι Μέλβιλ:

«Οι ζωές μας συνδέονται με χίλια αόρατα νήματα και κατά μήκος αυτών των συμπαθητικών ινών, οι ενέργειές μας τρέχουν ως αιτίες και επιστρέφουν σε εμάς ως αποτελέσματα».

Χένρι Μέλβιλ

Μερικοί από εμάς, ωστόσο, αντιμετωπίζουμε οικονομικές, κοινωνικές ή σωματικές επιπτώσεις επειδή είμαστε πολύ ειλικρινείς στις πεποιθήσεις μας. Εάν οι συνέπειες του να ζούμε πλήρως στην αλήθεια είναι πολύ σοβαρές, ο Ρόουζ συνιστά τη στρατηγική της σποράς σπόρων αμφιβολίας στο μυαλό των άλλων, ή όπως εξηγεί:

“Για παράδειγμα, μπορείτε να πείτε κάτι όπως, “Δεν έχω αποφασίσει ακόμα” ή “Από τη μία πλευρά, μπορώ να δω την τιμή του x, αλλά από την άλλη…” Μπορείτε επίσης να προτείνετε άλλες επιλογές λέγοντας πράγματα όπως “Έχω έναν φίλο που…” ή «Διάβασα κάπου ότι…» Κάνοντας αυτό σας δίνει εύλογη δυνατότητα άρνησης, διατηρώντας παράλληλα την αίσθηση του ελέγχου σας. Προσφέρει επίσης μια καταπακτή διαφυγής για άλλους που φοβούνται να μιλήσουν. Συχνά το μόνο που χρειάζεται είναι μια σπίθα αμφιθυμίας ή μικτής γνώμης. Μόλις ανοίξεις την πόρτα, οι άλλοι μπορούν να βρουν το θάρρος να ακολουθήσουν».

Τοντ Ρόουζ, Συλλογικές ψευδαισθήσεις

Εάν, από την άλλη πλευρά, υιοθετήσουμε την υποκρισία ως τρόπο ζωής και συμμορφωθούμε πλήρως με πολιτικές ατζέντες, ιδεολογίες και εντολές με τις οποίες δεν συμφωνούμε, τότε δεν θα είμαστε μόνο θύμα της υφέρπουσας τυραννίας που πνίγει την κοινωνία μας, αλλά και ενεργός υποστηρικτής. Αναφερόμενος στα ψέματα που ενέκρινε η κυβέρνηση, με τα οποία συμμορφώθηκε η πλειοψηφία των πολιτών της κομμουνιστικής Τσεχοσλοβακίας, ο Βάτσλαβ Χάβελ έγραψε:

Τα άτομα δεν χρειάζεται να πιστεύουν όλες αυτές τις μυστικοποιήσεις, αλλά πρέπει να συμπεριφέρονται σαν να το έκαναν, ή πρέπει τουλάχιστον να τις ανέχονται σιωπηλά ή να τα πάνε καλά με εκείνους που εργάζονται μαζί τους. Για το λόγο αυτό, ωστόσο, πρέπει να ζουν μέσα σε ένα ψέμα. Δεν χρειάζεται να δεχτούν το ψέμα. Αρκεί να έχουν αποδεχτεί τη ζωή τους με αυτό και μέσα σε αυτό. Γιατί με αυτό ακριβώς το γεγονός, τα άτομα επιβεβαιώνουν το σύστημα, εκπληρώνουν το σύστημα, φτιάχνουν το σύστημα, είναι το σύστημα».

Václav Havel, Η δύναμη των ανίσχυρων