Η Ανεξάρτητη Κίνηση Πολιτών θέτει τους 20 άξονες δράσεις για την πόλη μας σε δημόσια διαβούλευση και ακολούθως θα δοθεί στη δημοσιότητα αναλυτικό πρόγραμμα που θα αναφέρεται σε κάθε άξονα παρέμβασής μας.

«Είμαι σώμα εξ ολοκλήρου, και τίποτα δίπλα».

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ, ΕΤΣΙ ΜΙΛΗΣΕ Ο ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ

Πολλοί άνθρωποι περνούν περισσότερο χρόνο κοιτάζοντας τις οθόνες, παρά αλληλεπιδρώντας με τον πραγματικό κόσμο. Ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα, είναι μόνο τα μάτια και τα αυτιά που λειτουργούν ως είσοδοι και τα στόματα και τα δάχτυλα που λειτουργούν ως έξοδοι. Είμαστε ένας πληθυσμός, σύμφωνα με τα λόγια του συγγραφέα Matthew Walker, του οποίου «τα μυαλά είναι αλλού από το σώμα μας» (Matthew Walker, The World Beyond Your Head) Σε αυτό το βίντεο θα διερευνήσουμε πώς η υπερβολική χρήση τεχνολογιών που βασίζονται στην οθόνη, είτε πρόκειται για τηλεοράσεις, υπολογιστές, smartphones ή κοινωνικά μέσα, μας αποσυνδέει από το σώμα μας και μας ωθεί προς έναν σχιζοφρενικό τρόπο εμπειρίας του κόσμου.

«Η διάκριση μεταξύ νου και σώματος είναι μια τεχνητή διχοτόμηση. . . Η συνέχεια της φύσης δεν γνωρίζει τίποτα από εκείνες τις αντιθετικές διακρίσεις που η ανθρώπινη διάνοια αναγκάζεται να δημιουργήσει ως βοηθήματα κατανόησης».

ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ, ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟΙ ΤΥΠΟΙ

Σε μια κατάσταση βέλτιστης υγείας, είμαστε βαθιά ριζωμένοι στο σώμα μας και το σώμα και το μυαλό βιώνουν ως ενιαίο φαινόμενο, όχι ως ξεχωριστές οντότητες. Ωστόσο, η σύνδεση μεταξύ του σώματος και του νου μπορεί να διαταραχθεί και όταν το κάνει, λέμε ότι κάποιος είναι αποσυνδεδεμένος. Σε μια κατάσταση αποσύνθεσης, δεν αισθανόμαστε ότι είμαστε ένα σώμα, αλλά ότι διαθέτουμε ένα σώμα. Αντί να είμαστε βαθιά ριζωμένοι στο σώμα μας, αισθανόμαστε αποξενωμένοι από αυτό και τείνουμε να βλέπουμε το σώμα όχι ως αναπόσπαστο μέρος του εαυτού μας, αλλά ως ένα πράγμα ή συλλογή πραγμάτων που κουβαλάμε μαζί μας.

Οι τεχνολογίες που βασίζονται στην οθόνη έχουν αλλάξει τον κυρίαρχο τρόπο αισθητηριακής αντίληψης στην κοινωνία μας και με τρόπους που προωθούν την αποσύνθεση. Διότι αυτές οι τεχνολογίες μας έχουν τοποθετήσει σε μια τροχιά όπου η όραση κυριαρχεί πάνω από όλες τις άλλες αισθήσεις. Έχουμε γίνει, με άλλα λόγια, μια οφθαλμοκεντρική κοινωνία, και όπως εξηγούν οι Τζιοβάνι Στανγκελίνι και Λούις Σασς στην εργασία τους Η παρένθεση της παρουσίας:

“Σε [μια] οφθαλμοκεντρική [ή με επίκεντρο την όραση] κοινωνία, όχι μόνο το άτομο γίνεται παθητικός δέκτης εικόνων που προέρχονται από τα μέσα ενημέρωσης. Οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων διαμεσολαβούνται όλο και περισσότερο, ακόμη και παράγονται, από εικόνες. Ο άλλος γίνεται εικόνα για μένα – και εγώ εικόνα για τον άλλο. Σε μια τέτοια κοινωνία, τα πιο ενσωματωμένα, συμμετοχικά και «βυθισμένα» είδη οπτικής εμπειρίας αντικαθίστανται από παθητικές μορφές «όρασης»: μια αποστεωμένη μαρτυρία απλών εικόνων και αναπαραστάσεων.

ΤΖΙΟΒΑΝΙ ΣΤΑΝΓΚΕΛΙΝΙ ΚΑΙ ΛΟΥΪΣ ΣΑΣ, Η ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ

Δεν είναι πλέον οι κοινωνικές αλληλεπιδράσεις κυρίως μεταξύ ανδρών και γυναικών σε σάρκα και αίμα, όπως συνέβαινε σχεδόν σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Τώρα εικόνες, βίντεο, χορδές κειμένου και emojis, τέτοιες είναι οι αποστεωμένες μορφές αναπαράστασης που καθορίζουν πολλές από τις σχέσεις μας.

«Ό,τι ζούσε άμεσα έχει υποχωρήσει σε μια αναπαράσταση».

ΓΚΑΪ ΝΤΕΜΠΟΡΝΤ, Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΜΑΤΟΣ

Οι τεχνολογίες που βασίζονται στην οθόνη έχουν επίσης οδηγήσει σε αύξηση των μορφών εργασίας και των χόμπι που διακόπτουν τη σύνδεση μεταξύ σώματος και νου. Πολλοί από εμάς περνάμε πάνω από 8 ώρες την ημέρα κοιτάζοντας μια οθόνη και πατώντας σε ένα πληκτρολόγιο ή ποντίκι καθώς το υπόλοιπο σώμα μας παραμένει ακίνητο. Στον ελεύθερο χρόνο μας συμμετέχουμε σε δραστηριότητες όπως να παίζουμε βιντεοπαιχνίδια, να βλέπουμε Netflix ή αθλητικά στην τηλεόραση, να περιηγούμαστε στο διαδίκτυο ή να κάνουμε scrolling σε ροές κοινωνικών μέσων, όλες δραστηριότητες που είναι πλούσιες σε μυαλό και φτωχές στο σώμα.

Τα τελευταία χρόνια προστέθηκε ένας ακόμη επιταχυντής στις αποσυνάγωγες τάσεις της σύγχρονης κοινωνίας, δηλαδή τα lockdown και ο φόβος του COVID, ή όπως γράφουν οι Sass και Stanghellini:

«Η όραση σφετερίζεται την αφή. Οι εικόνες είναι καθαιρετικά σώματα. Η εικονικότητα αντικαθιστά την πραγματικότητα. . . Και τώρα ο φόβος της μόλυνσης από τον ιό COVID έχει ενισχύσει περαιτέρω τις τάσεις προς την αποϊλοποίηση, την αποϋλοποίηση και την κοινωνική απομόνωση, τουλάχιστον όσον αφορά τις σχέσεις σώματος-σώματος».

Τζιοβάνι Στανγκελίνι και Λούις Σας, Η παρένθεση της παρουσίας

Αντί να εργάζονται παρουσία άλλων και να παρακολουθούν συναντήσεις πρόσωπο με πρόσωπο, τα lockdown ανάγκασαν πολλούς σε απομακρυσμένη εργασία και εξάρτηση από την αποστομωτική συνομιλία μέσω βίντεο. Μερικοί άνθρωποι φοβήθηκαν τόσο πολύ τους άλλους ανθρώπους που οι κοινωνικές εκδηλώσεις μέσω βίντεο έγιναν ο κανόνας. Τα παιδιά ήταν προετοιμασμένα να φοβούνται να παίζουν με φίλους και ακόμη και οι επισκέψεις των γιατρών γίνονταν εξ αποστάσεως. Ενώ μερικοί έχουν ξεπεράσει αυτόν τον νευρωτικό φόβο για άλλους ανθρώπους με σάρκα και οστά, άλλοι εξακολουθούν να είναι απολιθωμένοι και να παραμένουν να εργάζονται εξ αποστάσεως, να κοινωνικοποιούνται με εικόνες και να συμμετέχουν σε χόμπι που δεν έχουν την παρουσία πραγματικών ανθρώπων.

Η αποκοπή της σύνδεσης μεταξύ σώματος και νου είναι αποπροσανατολιστική και οδηγεί σε μυριάδες προβλήματα ζωής. Για να κατανοήσουμε κάποια από αυτά μπορούμε να στραφούμε στην κατάσταση της σχιζοφρένειας, η οποία όπως γράφουν ο Louis Sass και η Elizabeth Pienkos, αποτελείται από μια «ακραία αποσύνθεση, μια αίσθηση ριζικού διαχωρισμού από την ίδια μας την ύπαρξη ως φυσική οντότητα» (Louis Sass και Elizabeth Pienkos, Ποικιλίες της Αυτο-Εμπειρίας).

Πρώτον, η αποσύνθεση επηρεάζει την κίνηση. Όταν αποσυνδεθούμε από το σώμα δεν κινούμαστε με τον χαριτωμένο τρόπο που σημαίνει υγεία, αλλά με σπασμωδικό και άκαμπτο τρόπο:

“. . . κυριολεκτική τράνταγμα της κίνησης του σώματος βρίσκεται ήδη στο πρόδρομο της σχιζοφρένειας (δηλαδή, πριν εκδηλωθεί η ασθένεια)»

ΑΪΝ ΜΑΚΓΚΙΛΧΡΙΣΤ, ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Η αποσύνθεση διαταράσσει επίσης την ικανότητα αξιοποίησης της δύναμης του διαισθητικού εαυτού. Η διαίσθηση είναι γνώση ή σοφία που δεν προηγείται από αλυσίδες ρητής σκέψης ή συλλογισμού. Αντίθετα, η διαίσθηση εμφανίζεται σε λάμψεις διορατικότητας ή αναδύεται μέσω φυσικών αισθήσεων στο σώμα. Για παράδειγμα, μπορεί να έχουμε αίσθημα εντέρου ή πεταλούδες στο στομάχι μας. Για να αποκτήσουμε πρόσβαση στη διαίσθησή μας, πρέπει να είμαστε σταθερά συνδεδεμένοι με το σώμα και ικανοί να ανιχνεύσουμε τα φυσικά σήματα που προέρχονται από αυτό, ή όπως εξηγεί ο Iain McGilchrist:

«Ακόμα κι αν [οι διαισθήσεις] εκδηλωθούν ως γνωστικές, ενσωματώνονται, με την έννοια ότι ενημερώνονται και ενημερώνουν την κίνηση των άκρων μας, την αναπνοή και τον παλμό μας, το συναίσθημα της καρδιάς και του εντέρου και του νου μας, μαζί με την άγρυπνη αντίληψη και την ευφυή ενόραση, όλα εκδηλώνονται σε αλληλεπίδραση με τον κόσμο και όχι στην αφαίρεση από αυτόν».

ΙΑΪΝ ΜΑΚΓΚΙΛΧΡΙΣΤ, ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Όταν αποσυνδεθεί από το σώμα, η ικανότητα να ενεργεί με τη διαισθητική ικανότητα της κοινής λογικής ή αυτό που ο Ιταλός φιλόσοφος Giambattista Vico ονόμασε “κρίση χωρίς σκέψη”, θα παραπαίει. Γιατί η κοινή λογική, όπως εξηγεί ο McGilchrist, «είναι η απόλυτη ενσώματη δεξιότητα» (Iain McGilchrist, The Matter With Things) και μεγάλο μέρος των δεινών των σχιζοφρενών, προκύπτει από την έλλειψη κοινής λογικής, ή όπως εξηγεί ο McGilchrist:

“. . . μια απώλεια [της κοινής λογικής] είναι ίσως το πιο αμετάβλητο συνοδευτικό της σχιζοφρένειας, σε αυτούς τους ασθενείς, μια επιστροφή της κοινής λογικής. . . αν μπορεί να αγοραστεί, είναι ένα σημάδι ανάκαμψης. . .

ΙΑΪΝ ΜΑΚΓΚΙΛΧΡΙΣΤ, ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ

Ελλείψει κοινής λογικής, ο σχιζοφρενής, θα στραφεί στην υπερβολική σκέψη ως αντικαταστάτη. Ο σχιζοφρενής νους, με άλλα λόγια, τρέχει άγρια σε μια κατάσταση υπερ-επίγνωσης καθώς επεξεργάζεται συνειδητά πληροφορίες που για τους άλλους αντιμετωπίζονται σιωπηρά με τη δύναμη της διαίσθησης και της κοινής λογικής, ή όπως γράφει ο McGilchrist:

“. . . Οι σχιζοφρενείς προσπαθούν να αντισταθμίσουν την απώλεια της διαίσθησης [και της κοινής λογικής], αυτής της ζωτικής, προ-αντανακλαστικής κατανόησης της πραγματικότητας, με ένα είδος ψευδο-φιλοσοφίας ή «υπερ-προβληματισμού» σχετικά με την εμπειρία – ουσιαστικά μια ασθένεια υπερβολικής επίγνωσης, στην οποία τα πράγματα που θα έπρεπε να λειτουργούν ομαλά στο προσυνείδητο επίπεδο μπαίνουν στο επίκεντρο της επίγνωσης, όπου η ζωή σταματά».

Ιάιν ΜακΓκίλχριστ, Το θέμα με τα πράγματα

Δεν είναι μόνο ο σχιζοφρενής που σκέφτεται υπερβολικά ως απάντηση στην έλλειψη κοινής λογικής, αλλά αυτό το γνωστικό στυλ, αν και σε ηπιότερη μορφή, έχει εξαπλωθεί σε ολόκληρο τον πληθυσμό γενικά. Αποσυνδεδεμένοι από το σώμα πολλοί από εμάς βασιζόμαστε πολύ λίγο στη διαισθητική σοφία του και ακουμπάμε πάρα πολύ στη δύναμη της συνείδησης:

«Η αυξανόμενη συνείδηση είναι ένας κίνδυνος [και] μια ασθένεια».

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ, Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Αυτές οι αποσυνάγωγες κοινωνικές τάσεις, που τροφοδοτούνται από την υπερβολική χρήση τεχνολογιών που βασίζονται στην οθόνη, δεν μας οδηγούν σε θετική κατεύθυνση. Αν μας επιτραπεί να προχωρήσουμε προς την κατεύθυνση ενός εικονικού κόσμου, ή ενός μετασύμπαντος, όπου οι αναπαραστάσεις πλημμυρίζουν όλες τις αισθήσεις μας, μπορεί να φτάσουμε στο σημείο όπου η αναπαράσταση γίνεται πιο σημαντική από την πραγματικότητα πίσω από αυτήν. Ή για να παραθέσω τα λόγια του Γερμανού ανθρωπολόγου Ludwig Feuerbach θα γίνουμε μια κοινωνία που «προτιμά το σημάδι από το σημαινόμενο, το αντίγραφο από το πρωτότυπο, την αναπαράσταση στην πραγματικότητα, την εμφάνιση στην ουσία» (Ludwig Feuerbach, Πρόλογος στη Δεύτερη Έκδοση της Ουσίας του Χριστιανισμού). Το 1962, όταν οι τεχνολογίες που βασίζονται στην οθόνη ήταν ακόμα στα σπάργανα, ο Daniel Boorstin είδε μια τέτοια δυστοπική κοινωνία να αρχίζει να σχηματίζεται σε εμβρυακό στάδιο και όπως προειδοποίησε:

«Υποφέρουμε κυρίως όχι από τις κακίες ή τις αδυναμίες μας, αλλά από τις ψευδαισθήσεις μας. Είμαστε στοιχειωμένοι, όχι από την πραγματικότητα, αλλά από αυτές τις εικόνες που έχουμε βάλει στη θέση τους».

ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΠΟΟΡΣΤΙΝ, Η ΕΙΚΟΝΑ

Σε έναν κόσμο όπου η εικόνα και η αναπαράσταση είναι πιο σημαντικές από την πραγματικότητα αυτού που σηματοδοτείται, ο άνθρωπος θα γίνεται όλο και πιο αποσυνδεδεμένος και έτσι θα κινείται πιο κάτω στο φάσμα μιας σχιζοφρενικής κατάστασης. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους σχιζοφρενείς, ζούμε σε αυτόν τον αποστεωμένο κόσμο από μόνοι μας. Επιλέγουμε να συμμετέχουμε στις δραστηριότητες που μας αποσυνδέουν από το σώμα μας και επιλέγουμε να το κάνουμε ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα. Μπορούμε όμως να κάνουμε διαφορετικές επιλογές. Μπορούμε να αυξήσουμε τον χρόνο που περνάμε με ανθρώπους με σάρκα και οστά, να συμμετέχουμε σε χόμπι που χρησιμοποιούν κάτι περισσότερο από μάτια, αυτιά και ακροδάχτυλα και να περιορίσουμε πόσο συχνά κοιτάζουμε τις οθόνες. Και για εκείνους που επιλέγουν περισσότερο το πραγματικό έναντι του εικονικού και που χρησιμοποιούν περισσότερο το σώμα σε αλληλεπίδραση με τον πραγματικό κόσμο, μια τέτοια επιλογή θα είναι ένα βήμα προς την αναζωογόνηση της ζωής, γιατί όπως έγραψε ο Νίτσε:

«Το σώμα είναι ένας μεγάλος σοφός, ένας Πολλοί με έναν σκοπό, ένας πόλεμος και μια ειρήνη, ένα ποίμνιο και ένας βοσκός… Υπάρχει περισσότερη λογική στο σώμα σου παρά στην καλύτερη σοφία σου».

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΝΙΤΣΕ, ΕΤΣΙ ΜΙΛΗΣΕ Ο ΖΑΡΑΤΟΥΣΤΡΑ