Η μητέρα μου συνήθιζε να μου υπενθυμίζει από πολύ μικρή ηλικία ότι οφείλω στον εαυτό μου να κάνει όνειρα. Δε σταμάτησε να πιστεύει ποτέ ότι όσο υπερβολικά κι αν φάνταζαν τα όνειρά μου, δεν έπαυαν να είναι δικά μου· ανέκαθεν με παρότρυνε να στοχεύω ψηλά, να φτάσω εκεί που θέλω κι όχι εκεί που νομίζω ότι μπορώ.
Όσο δεσμευτικά κι αν ακούγονται όλα αυτά, εμένα με βοήθησαν. Δεν ένιωσα υποχρεωμένος να έχω όνειρα. Δεν ένιωσα καν την επιτακτική ανάγκη από κανέναν να τα κάνω πραγματικότητα. Ένιωθα, ωστόσο, πάντοτε ότι μπορούσα να μοιραστώ τα σχέδια μου – ακόμη κι αν η έκβαση των πραγμάτων ήταν διαφορετική από αυτή που σχεδίαζα. Ακόμη κι αν δεν κατάφερνα τίποτα εν τέλει.
Έμαθα σταδιακά να πιστεύω στον εαυτό μου· να προσπαθώ πάντοτε να έχω ότι είναι καλύτερο για εμένα – ή ότι θεωρώ πως είναι καλύτερο με βάση τα δεδομένα. Έμαθα ότι κανένας δε μπορεί να διαλύσει τα όνειρά μου. Η απογοήτευση που νιώθουμε όλοι μερικές φορές είναι απολύτως φυσιολογική. Ωστόσο είναι στο χέρι μας αν θα της επιτρέψουμε να εισβάλει μόνιμα στη ζωή μας και να καταστρέψει το «είναι» μας.
Την επόμενη φορά που θα προβληματιστείς επειδή κάτι δεν πήγε καλά – ή μάλλον δεν πήγε όπως το περίμενες – θυμήσου ότι μονάχα εσύ έχεις πρόσβαση στα όνειρά σου και ως εκ τούτου μονάχα εσύ μπορείς να τα συνθλίψεις. Μην επιτρέψεις στον εαυτό σου να το κάνει αυτό. Η απογοήτευση μας ας γίνει κινητήρια δύναμη για να προσπαθήσουμε περισσότερο να πετύχουμε αυτά που θέλουμε και στο κάτω κάτω μπορούμε να πετύχουμε.
Η διαχείριση της απογοήτευσης μου έμαθε και κάτι ακόμη· κανένας δε μπορεί να μας υποτιμήσει. Επιφανειακά μπορεί να το κάνει αλλά το πόσο αυτό θα μας επηρεάσει έχει να κάνει μονάχα με εμάς τους ίδιους. Επομένως, η υποτίμηση που νιώθουμε προέρχεται από τον ίδιο μας τον εαυτό· επειδή εμείς επιτρέψαμε να την ενστερνιστεί και να της δώσει υπόσταση.
