Τα κοινωνικά και επαγγελματικά συνήθως δεδομένα μας αναγκάζουν πολλές φορές να μπαίνουμε σε καλούπια και να μεταμορφώνουμε τους εαυτούς μας με βάση το περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιούμαστε. Φυσικά μία ευπρεπής εμφάνιση είναι σχεδόν πάντα αυτονόητη και πιστεύω όλοι μπορούν να συμφωνήσουν σε αυτό. Τι γίνεται όμως όταν η εξωτερική ομορφιά γίνεται αυτοσκοπός, αποτελεί το μόνο πράγμα ασχολίας μας και καθορίζει την άποψη που μπορεί να διαμορφώσουμε για ένα άτομο;
Σίγουρα αν ρωτήσεις στο δρόμο τον κόσμο θα σου απαντήσει πως σημασία έχει να είναι κάποιος καλός άνθρωπος. Μα πόσοι από αυτούς που εκφράζουν μια τέτοια άποψη το εφαρμόζουν πραγματικά στη ζωή τους; Σίγουρα ελάχιστοι. Και μιλώ με σιγουριά καθώς αν ήταν έτσι όπως λένε τα δεδομένα τότε και ο κόσμος θα δρούσε διαφορετικά.
Το να ακολουθείς τα πρότυπα που σου προβάλλει το διαδίκτυο, η μόδα, η τηλεόραση χωρίς να εμβαθύνεις και στον χαρακτήρα, στα λάθη σου είναι άσκοπο. Η παρουσία μιας όμορφης εικόνας δεν είναι αυτή που θα βοηθήσει μακροπρόθεσμα. Γιατί η ομορφιά όλων μας με τα χρόνια σβήνει, χάνεται και αυτό που μένει από εμάς είναι το ποιοι είμαστε πραγματικά. Αν όλα τα χρόνια της ζωής μας αφιερώναμε όλο τον ελεύθερο μας χρόνο στο πόσο λαμπεροί θα δείχνουμε και στο να κρίνουμε τον κόσμο με βάση την εξωτερική του υπόσταση τότε τι πραγματικά έχουμε κάνει για εμάς;
Δεν προσπαθώ να καταρρίψω την έννοια της ομορφιάς. Κάθε άλλο. Μια όμορφη εικόνα δεν μπορεί κανείς να την αμφισβητήσει. Όμως χρειαζόμαστε και κάτι ακόμα πέρα από αυτό. Κάτι το οποίο κανένα πτυχίο και κανένα χαρτί δεν θα μας προσφέρει αν δεν το κυνηγήσουμε μόνοι μας. Την ψυχική καλλιέργεια. Ειδικά τώρα που βρισκόμαστε σε μία κατάσταση κοινωνικής σύψης, αρμόζει να καταφύγουμε στην καλλιέργεια του εαυτού μας και του είναι μας. Το ποιόν μας είναι το εισιτήριο για την ευτυχία της ζωής μας, γιατί είναι κάτι το οποίο δεν έχει ημερομηνία λήξης. Είναι αιώνιο.
