«Οι αμερικανοί συνάδελφοι φτιάχνουν τον ρόλο και πάνω στις φωνές τους και στις ερμηνείες τους διαμορφώνεται το κινούμενο σχέδιο. Οταν μπορείς να το υπερβείς αυτό κοιτάζοντας εσύ το κινούμενο σχέδιο, αυτό σημαίνει ότι έχεις κάνει κάτι πάρα πάρα πολύ καλά». Τάδε έφη Θοδωρής Αθερίδης μιλώντας στο ειδικό βίντεο που παρουσιάζουμε εδώ για τον τελευταίο κινηματογραφικό ρόλο του, τον Μάρλιν της πολυαναμενόμενης ταινίας κινουμένων σχεδίων της Pixar «Ψάχνοντας την Ντόρι».
Πρόκειται φυσικά για τη συνέχεια του αριστουργήματος «Ψάχνοντας τον Νέμο» (2003), όπου ο Αθερίδης είχε και πάλι δώσει τη φωνή του στον Μάρλιν, που τότε με τη βοήθεια ενός άλλου ψαριού, της Ντόρι, αναζητούσε τον χαμένο γιο του Νέμο (ο ηθοποιός έχει δώσει τη φωνή του και σε έναν άλλον ήρωα κινουμένων σχεδίων, τον σκύλο «Μπολτ», το 2008).
Στη νέα ταινία, που σκηνοθέτησαν οι Αντριου Στάντον και Ανγκους Μακ Λέιν, υπάρχει και πάλι μια αναζήτηση (ή μάλλον δύο αναζητήσεις): με τη βοήθεια του Μάρλιν και του Νέμο, η Ντόρι (που πάσχει από απώλεια προσωρινής μνήμης) αναζητεί τους γονείς της, οι οποίοι όλα δείχνουν ότι βρίσκονται σε ένα αχανές Ινστιτούτο Θαλάσσιας Ζώνης στην Καλιφόρνια. Οταν εκεί η Ντόρι χάνεται, οι φίλοι της δεν θα την παρατήσουν.
Σε ό,τι αφορά την Ντόρι η Δήμητρα Παπαδοπούλου, η ηθοποιός που την είχε αναλάβει και στο «Νέμο», έρχεται και αυτή ξανά στο προσκήνιο. Και για μία ακόμη φορά το ντουέτο κάνει θαυμάσια δουλειά στην ταινία «παίζοντας» με χαλαρότητα και άνεση, κάτι που σπανίως επιτυγχάνεται στις μεταγλωττίσεις στα ελληνικά, όπου ως επί το πλείστον κυριαρχούν ο στόμφος και το ψεύτικο· λες και οι ηθοποιοί απευθύνονται αποκλειστικά και μόνο σε θεατές κάτω των πέντε ετών.
Κάτι λιγότερο από έναν μήνα πριν από την έξοδό του στην Ελλάδα το «Ψάχνοντας την Ντόρι» παρουσιάστηκε μεταγλωττισμένο και στη δισδιάστατη μορφή του την Παρασκευή 5 Αυγούστου στους δημοσιογράφους (στις αίθουσες θα παιχτεί και τρισδιάστατο). Η ετυμηγορία μας είναι ότι έχει την επιτυχία στο τσεπάκι και όχι μόνο επειδή στηρίζεται σε μια μεγάλη επιτυχία αλλά επειδή προσφέρει μια πλειάδα νέων θαλάσσιων χαρακτήρων που είναι αδύνατον να μην αγαπηθούν από εκατομμύρια (και όχι μόνο κάτω των πέντε ετών).
Θα μου πείτε αυτό είναι κάτι σαν δεδομένο με τις ταινίες της Pixar και φυσικά θα συμφωνήσω. Αυτή η μαγική εταιρεία καταφέρνει πάντα και βρίσκει τη χρυσή ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ, στη συγκίνηση και στο σασπένς, δίνοντας συγχρόνως μια κοινωνική διάσταση στις ταινίες της (εν προκειμένω, η διάσταση είναι οικολογική διότι η ελευθερία των υδρόβιων πλασμάτων από το Ινστιτούτο είναι επίσης ένα θέμα). Αλλά και τι ταινίες! Δεν ξέρεις πραγματικά τι να πρωτοδιαλέξεις, από τον «Ρατατούη» στους «Απίθανους» και από το «Ψηλά στον ουρανό» στο «WALL E». Το αποτέλεσμα είναι πάντοτε σπουδαίο.
Ανέκαθεν η Pixar ήξερε να «ντύνει» τις γερές ιστορίες της με χυμώδεις ήρωες όπως εδώ ο Χανκ (Ακίνδυνος Γκίκας), ένα ιδιοφυές χταπόδι που προτιμά την παραμονή στο Ινστιτούτο αντί της ελευθερίας στον ωκεανό, η φάλαινα Μοίρα (Στεφανία Φιλιάδη), που μπορεί να μη βλέπει καλά αλλά έχει τόλμη, ο Φλόκος (Μανώλης Γιούργος) και ο Πηδάλιος (Χάρης Γρηγορόπουλος), δύο θαλάσσια λιοντάρια που βαριούνται μέχρι θανάτου, και ο κύριος Σαλάχης (Τάσος Κωστής), δάσκαλος του Νέμο.
