Να προσέχεις τα λόγια σου φίλε μου· να προσέχεις τι λες και σε ποιον. Οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα εύθραυστοι όσο κι αν νομίζουμε ότι αντέχουν πολλά. Κι ο εαυτός σου δεν αντέχει πολλά ακόμη κι αν ανέχεται τα πάντα. Μερικές φορές πρέπει να συγκρατείς την ορμή σου να μιλήσεις, να κατηγορήσεις, να σχολιάσεις. Σκέψου πως θα ένιωθες εσύ αν άκουγες τα λόγια που πρόκειται να ξεστομίσεις στο επόμενο λεπτό. Σκέψου καθαρά και μην αφήσεις το θυμό σου να βγάλει τον κακό σου εαυτό.
Φρόντισε να μη μετανιώνεις για τα όσα λες, διότι μετά δε μπορείς να τα πάρεις πίσω. Οι άνθρωποι που σε αγαπούν θα σε συγχωρέσουν, ωστόσο εσύ νιώθεις καλά μετά από αυτή τους τη συγχώρεση; Ίσως νιώθεις χειρότερα απ’ ότι τους έκανες να αισθανθούν. Δίχως να το καταλάβεις πλήγωσες αυτούς που αγαπάς και τον ίδιο σου τον εαυτό. Με μία απρόσεκτη φράση – που υπό άλλες συνθήκες δε θα σήμαινε τίποτε. Ρημάζουμε καρδιές με λέξεις, ενώ θα ήταν πιο δίκαιο να τις ξεριζώνουμε στυγνά.
Σκοτώνουμε ανθρώπους! Κι ύστερα ζητάμε από τους νεκρούς να μας συγχωρέσουν. Είμαστε τόσο αφελείς που πιστεύουμε ότι τα μηχανικά λόγια τους θα επαναφέρουν την ψυχική μας ηρεμία. Είμαστε τόσο ανίδεοι θεωρώντας ότι η συνείδησή μας θα καθαρίσει με την αποδοχή της εκάστοτε απολογίας. Μάθαμε να μιλάμε ακατάπαυστα και να ξεχνάμε εν τέλει τι θέλαμε να πούμε· Χάνουμε την ουσία σε αυθαίρετα λόγια για να φανούμε ανώτεροι – ίσως ακόμη κι απ’ τον ίδιο μας τον εαυτό.
Για να βρούμε το δίκιο μας ρίχνουμε τους άλλους, τους πατάμε, τους κάνουμε να αισθάνονται μηδενικά κι ύστερα πάλι δε νιώθουμε καλά με τις προθέσεις μας. Ένας φαύλος κύκλος συγκεκριμένων σκέψεων και συναισθημάτων που ποτέ μας δε σκεφτήκαμε – ούτε και προσπαθήσαμε – να σπάσουμε. Βολευτήκαμε στη σκέψη ότι οι άλλοι θα μας αποδεχτούν γι’ αυτό που είμαστε. Ξέρουμε ότι θα το κάνουν και η σκέψη αυτή απαλύνει τις τύψεις μας.
Μέχρι που κάποια στιγμή μένουμε μόνοι· ίσως έχουμε ανθρώπους δίπλα μας – απλά όχι τους σωστούς. Αναθεωρούμε τα πάντα. Μένουμε σύξυλοι όταν κατανοούμε τι κάναμε. Θεωρούσαμε τα πάντα δεδομένα μέχρι να τα χάσουμε όλα. Δεν εκτιμήσαμε ποτέ αυτά που είχαμε και θέλαμε το τέλειο· τώρα δεν έχουμε τίποτα. Ψάχναμε την τέλεια συμπεριφορά – αυτή που είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μας· τα δικά μας μέτρα που ήταν τόσο δυσεύρετα.
Μάθαμε όμως… μάθαμε να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη· να μην ανοίγουμε αυθαίρετα το στόμα μας και να εκσφενδονίζουμε άσκοπα λόγια. Κι ας δεχόμαστε τα πάντα (ή εν πάση περιπτώσει πολλά) εμείς νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας. Διότι η ανάγκη μας για επικράτηση έχει χαθεί μαζί με τον εγωισμό μας.
Υπέροχα