Γράφει ο Ζαχαρίας Ζούπης
Ο Πρωθυπουργός δεν πρέπει να βρίσκεται σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση αυτή την περίοδο.
Δε δικαιολογείται διαφορετικά αυτή η διθυραμβική δήλωσή του για το περίφημο, πιο ψευδεπίγραφο, πιο αντιδημοκρατικό δημοψήφισμα που υπήρξε ποτέ, το οποίο αφού πραγματοποίησε με υπερηφάνεια μετά ευτέλισε, μετατρέποντας το ΟΧΙ σε ΝΑΙ μέσα σε λίγες ώρες. Αν διαβάζει κάποιος τη δήλωσή του θα πιστέψει ότι ο κ. Τσίπρας προχώρησε πέρσι με βάση το ΟΧΙ, ότι ήρθε σε σύγκρουση με την Ε.Ε. και σήμερα προχωράει τον απομονωμένο, από παντού ανηφορικό, δύσκολο για την ζωή των ανθρώπων δρόμο, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ευαγγελιζόταν ένα δρόμο δήθεν σύγκρουσης και ελπίδας, δήθεν ευτυχίας και μη προώθησης αντιλαϊκών μέτρων. Κι όμως ο κ. Τσίπρας μετά το ΟΧΙ και ενώ ακόμα χόρευαν τσάμικα στην πλατεία Συντάγματος προχώρησε κλείνοντας μάτια και αυτιά στην βούληση του 63%, υπέγραψε τα πάντα, έφερε ένα πολύ βαρύ Μνημόνιο, πορεύεται ως αγαπημένο παιδί των θεσμών που υλοποιεί μέτρα που οι προγενέστεροι «δοσίλογοι» κυβερνώντες δε θα υλοποιούσαν ποτέ, οδηγώντας τη χώρα σε οικονομική ασφυξία και σε κατάρρευση.
Κι όμως ο κ. Τσίπρας μίλησε για δημοψήφισμα αγώνα κατά του ευρωιερατείου. Πρόκειται για ένα ακόμα δείγμα κοροϊδίας και ψεύδους; Ίσως, αν και αυτός που φαίνεται να κορόιδευε ήταν βασικά αυτούς που ψήφισαν πέρυσι ΟΧΙ και πριν απ ΄όλα τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Οι διωκόμενοι τότε «νενέδες» και «σκυμμένοι», οι ηττημένοι του πέρυσι, αφού άκουσαν τις πλείστες όσες ανοησίες μπορεί να ακούσει κάποιος από χιλιάδες «αγωνιστές» που τα κατάπιαν όλα στο όνομα της εξουσίας, φέτος απλά μειδιούσαν.
Πρόκειται για ένα ακόμα δείγμα θράσους και επικοινωνιακής προσπάθειας να «ξαναγραφεί η ιστορία»;
Ίσως, αλλά αυτά δε γίνονται. Αλλεπάλληλες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θεωρούν πια ότι το δημοψήφισμα είναι περίπου Μνημείο κοροϊδίας και πολιτικού ψεύδους, αλλά και ότι η πραγματοποίησή του έκανε ζημιά στη χώρα.
Φαίνεται επομένως σαν ο κ. Τσίπρας να έκανε μια δήλωση δίχως αποδέκτες. Το σοφόν πολιτικά και επικοινωνιακά, θα ήταν να σωπάσει.
Δείχνει όμως να είναι ζαλισμένος, να φοβάται αυτά που έρχονται στο πεδίο των οικονομικών και πολιτικών εξελίξεων. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα τι συμβαίνει και προσπαθεί να ξαναθυμίσει παλιά συνθήματα, να ζεστάνει ένα σκληρό έστω πυρήνα του ΣΥΡΙΖΑ που έχει κατακλύσει Υπουργεία και Οργανισμούς και άρα έχει συμφέρον να δώσει τη μάχη γαντζώματος στην εξουσία, δίχως ιδεολογικό και πολιτικό πρόταγμα.
Η ίδια αυτή ζαλάδα, ο ίδιος φόβος αυτός φαίνεται να υπάρχει και για τυχόν αναβίωση οποιασδήποτε συζήτησης για το τι συνέβη πέρυσι.
Η μια πλευρά είναι η τεράστια ζημιά μιας αστείας, δήθεν αγωνιστικής διαπραγμάτευσης που κόστισε για τη χώρα 100 δις ευρώ που θα πληρώσουμε εμείς, πληρωμή που ήδη γίνεται φέροντας σε απόγνωση ανέργους, αυτοαπασχολούμενος, επιχειρηματίες όλων των επιπέδων. Πρόκειται για ζημιά 100 δις ευρώ που φέρνει την υπογραφή Τσίπρα- Βαρουφάκη. Αυτό ακριβώς θα γράψει η ιστορία εν τέλει και όχι τα αστεία λογύδρια διαφόρων Υπουργών. Αν μη τι άλλο γιατί αυτή η ζημιά θα μας συνοδεύσει χρόνια και ίσως αποβεί και μοιραία για την πορεία της χώρας. Ορισμένοι μιλάνε για «ευθύνες Βαρουφάκη». Ξεχνούν η κάνουν ότι ξεχνούν ότι αποτελούσε ίνδαλμά τους πέρυσι. Ξεχνούν επίσης ότι κάποιος τον έβαλε Υπουργό. Καλύπτουν τον Α. Τσίπρα που μιλούσε καθημερινά με τον πληθωρικό Υπουργό και αν μη τι άλλο ήταν ο Πρωθυπουργός της χώρας, έχοντας όλη την ευθύνη των τεκταινόμενων.
Η άλλη πλευρά είναι η θεσμική, είναι το «μυστήριο» του τι συνέβη πέρυσι στις πιο κρίσιμες ώρες για τη χώρα.
Οι περιγραφές του καθηγητή του Χάρβαρντ στο βιβλίο του είναι σαφείς: Ουσιαστικά πέρυσι προετοιμαζόταν ένα κοινό πραξικόπημα, μια κατάλυση της δημοκρατίας. Ποιος δε θυμάται άλλωστε τη δήλωση του Υπουργού Άμυνας ενώπιον του περίεργα σιωπηρού αριστερού Πρωθυπουργού, ότι ο Στρατός θα προστατεύσει τη δημόσια τάξη. Τότε κάποιοι είχαμε υποψίες. Τώρα πια μιλάνε οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Έχει μιλήσει ο Βαρουφάκης για το plan B, έχει γράψει βιβλίο ο άνθρωπος που με μια ομάδα συνεργατών (ποιοι ήταν άραγε;) επεξεργάστηκε το Σχέδιο, πολλοί μιλάνε για υπόμνημα 28 σελίδων. Πρόκειται για πολύ σοβαρές αναφορές που πάσει θυσία πρέπει να ξεκαθαριστούν. Προκαλεί δε μεγάλη εντύπωση η άρνηση της Κυβέρνησης να δώσει στη δημοσιότητα αυτό το Σχέδιο που εκπονήθηκε και προφανώς πληρώθηκε από το Ελληνικό Δημόσιο. Γιατί άραγε αρνείται να το κάνει; Δε θεωρεί ότι είναι υπεύθυνη να ενημερώσει τον ελληνικό λαό, όχι με δηλώσεις, αλλά με το ίδιο το κείμενο; Που πάει η πίστη στη διαφάνεια, τη δημοκρατία, την ειλικρίνεια; Γιατί άραγε αρνείται να απαντήσει σε εύλογα ερωτήματα της Αντιπολίτευσης, όπως ποιος έδωσε την εντολή, πως πληρώθηκε, ποιοι συμμετείχαν στην «ομάδα επεξεργασίας» και βεβαίως στο πιο σοβαρό ερώτημα: Τι γνώριζε από όλα αυτά ο Πρωθυπουργός, ποιος ο βαθμός εμπλοκής του. Στο χέρι του Αλέξη Τσίπρα είναι να ξεδιαλύνει τις σκιές. Αν δεν το κάνει, δείχνει ότι κάτι φοβάται. Στην Μ. Βρετανία βγήκε πόρισμα φωτιά για τον Τόνι Μπλερ όσον αφορά στον πόλεμο του Ιράκ. Γιατί εδώ δεν μπορούμε να μάθουμε τα πάντα ; Είναι απλά τα πράγματα. Επιπλέον, αν δεν το κάνει ο ίδιος, θα το κάνει έτσι κι αλλιώς ο επόμενος Πρωθυπουργός αν στοιχειωδώς σέβεται τον εαυτό του και τη Δημοκρατία. Μέχρι να γίνει αυτό ας αποφασίσουν πάντως οι κ. Παπάς και Σκουρλέτης: ήταν τυχοδιώκτης ο Βαρουφάκης ή πήγαινε και πρότεινε έγκαιρα συμβιβασμό; Ας μην αυτογελιοποιούνται τόσο πολύ λέγοντας μια το ένα και μια το άλλο.
Η ίδια αυτή ζαλάδα, ο ίδιος φόβος φαίνεται να υπάρχει και στην ξαφνική επιλογή του Α. Τσίπρα να θυμηθεί δήθεν το «αριστερό αίτημα» για απλή αναλογική.
Αν ήθελε να το κάνει ως αυθεντικό δείγμα αριστεροσύνης, θα μπορούσε να το κάνει πέρυσι. Τότε το «ξέχασε», έκανε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, πήρε το bonus και έτσι κυβερνάει. Στελέχη του δήλωναν ότι θα καθιερωθεί, εντασσόμενο στη συζήτηση για το νέο Σύνταγμα. Τώρα ο κ. Τσίπρας τρέχει ολοταχώς και κάνει χιούμορ αυτοαποκαλυπτόμενος. Η χρήση της φράσης του Μάο «μεγάλη ένταση, όμορφη κατάσταση» φέρνει στην επιφάνεια τις πραγματικές προθέσεις του Πρωθυπουργού. Βλέποντας τη δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ και μπορεί να σκεφτεί εκλογές, ανατινάζει τις γέφυρες. Το σκεπτικό είναι απλό: Χάνω εγώ; Δε θα κυβερνήσει κανείς! Ένα σκεπτικό παρόμοιο με τον Νόμο Κουτσόγιωργα, που οδηγούσε τη χώρα το 1989-1990 τρεις φορές σε εκλογές και τη Ν.Δ. να φτάνει το 48,5% συγκεντρώνοντας 150 βουλευτές (!) και να χρειάζεται μια μεταγραφή για να κυβερνήσει !
Μόνο που τώρα μια επανάληψη ενός παρόμοιου σεναρίου θα οδηγούσε τη χώρα όχι απλά σε μια επικίνδυνη ακυβερνησία, αλλά σε ένα πραγματικό κοινωνικό και οικονομικό χάος.
Πρέπει να είναι Θεοχαρόπουλος για να μην αντιλαμβάνεται κάποιος το «αποκριάτικο πάρτι που ντυνόμαστε και ολίγον αριστεροί», τον τυχοδιωκτισμό της κίνησης, την αντίληψη «θα κάνω τα πάντα για να διατηρήσω το Κόμμα», ακόμα και αν το «τα πάντα» είναι η καταστροφή της χώρας.
Το ξέρει αυτό το παιχνίδι ο κ. Τσίπρας. Το ξανάκανε πέρυσι επτά μήνες και το πληρώσαμε. Τώρα το ξανακάνει. Υποτιμάει βέβαια ότι όλες αυτές οι κινήσεις μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ. Να σπρώξουν δηλαδή τις πιο διαφορετικές δυνάμεις στη δημιουργία ενός πανίσχυρου πλειοψηφικού ρεύματος σαν απάντηση στο λαϊκισμό, την ψεύτικη αριστεροσύνη, τον τυχοδιωκτισμό.
Είναι τελικά κακό να γίνεσαι προβλέψιμος…
Είναι συνταγή ήττας να καθοδηγείσαι από τη ζαλάδα, το φόβο και τον πανικό…
