Μαμά, Μάνα, Μητέρα, Μανούλα. Για εμένα απλά μαμά. Μαμά. Μια λέξη. Χιλιάδες συναισθήματα. Από όπου και να είμαστε, όσες διαφορές και να μας χωρίζουν, ένα πράγμα θα είναι πάντα κοινό, η μάνα.
Μαμά μου λοιπόν. Πάντα εγώ και εσύ είχαμε μία εξάρτηση. Μια ανεξήγητη προς τους άλλους εξάρτηση αλλά, τόσο φυσική και κατανοητή για εμάς. Αρχίζω να μεγαλώνω και έρχεται η ώρα του Νηπιαγωγείου πια. Χαίρεσαι που το κοριτσάκι σου ωριμάζει. Με εξόπλισες θυμάμαι με κάθε λογής πραγματάκι που μπορούσες να βρεις, έτσι ώστε να με βοηθήσεις όσο γίνεται περισσότερο σε αυτό το νέο ξεκίνημα. Τσάντα, κασετίνα, παγουρίνο, ξυλομπογιές, μαρκαδόρους και γενικότερα τα πάντα. Στα θεατρικά που κάναμε ήσουν πάντα κάπου στη μέση του πλήθους και με καμάρωνες σαν να με έβλεπες να παίζω στην Επίδαυρο (θαρρώ πως έτσι νιώθει όμως ο κάθε γονιός για το παιδί του εκείνη τη στιγμή). Και σχεδόν πάντα φορούσες γυαλιά ηλίου. Μα εγώ τα δάκρυα της αγάπης σου και της συγκίνησης τα έβλεπα, ακόμα και μέσα από τους χοντρούς μαύρους φακούς.
Περνούν τα χρόνια και έρχεται το δημοτικό. Αχ αυτό το δημοτικό. Το θυμάσαι το β και το ξ ; Βουνό τα έβλεπα. Δεν μπορούσα για κάποιο δικό μου λόγο να μάθω να τα γράφω. Αλλά εσύ ήσουν εκεί και με βοηθούσες ξανά και ξανά. Με τόση υπομονή και ηρεμία. Σα να ήθελες να με προειδοποιήσεις πως αυτά που θα περάσω στη ζωή θα είναι πολύ χειρότερα και δεν χρειάζεται να ανησυχώ από τώρα για τόσο μικρά πράγματα. Βέβαια όλοι μας εκείνη τη στιγμή νομίζουμε ότι ήρθε το τέλος του κόσμου. Όταν διάβασες την πρώτη μου έκθεση, τα μάτια σου άστραψαν από χαρά και περηφάνια. Το αντιμετώπισες σαν να διάβαζες το καλύτερο best seller μυθιστόρημα, και ίσως μέσα στην ψυχή σου αυτή η μικρή εκθεσούλα όντως να ήταν καλύτερη.
Και έρχεται το γυμνάσιο και το λύκειο. Κόντρες πολλές δεν είχαμε. Αλλά αυτά τα χρόνια τα ονομάζω εγώ τα χρόνια των συμβουλών. Να προσέχεις, να εκτιμάς, μην λες ψέματα, να είσαι καλή και ευγενική, μην είσαι εγωίστρια, να είσαι δίκαιη και χίλιες τόσες άλλες συμβουλές που καλά κρατούσαν από τα παιδικά μου ήδη χρόνια. Η κορυφαία δε ατάκα, που όλοι πιστεύω έχουμε ακούσει κάποια στιγμή στη ζωή μας, ήταν «Όταν κάνεις παιδιά θα καταλάβεις». Ήταν συνήθως ο επίλογος μιας ολόκληρης κουβέντας που θα κάναμε και εγώ θα αρνιόμουν κατηγορηματικά να καταλάβω τη θέση της μητέρας μου. Με σύγχυζε πολύ αυτή η φράση αλλά αργότερα στη ζωή μου κατάλαβα το νόημα της ακόμα και αν δεν έχω κάνει παιδιά ακόμα.
Και πέρασαν όλα αυτά, έφυγαν τα παιδικά χρόνια, τα ανέμελα όπως ονομάζονται. Μεγάλωσα μαμά. Έχασα την ανεμελιά μου, ο κόσμος με έκανε να χάσω την αθωότητα μου. Γιατί καθώς λένε ένας αθώος άνθρωπος δεν επιβιώνει. Αυτή την αθωότητα που τόσο πάσχισες να μου θυμίζεις πως όσο μπορώ να την κρατάω ζωντανή. Προσπάθησα να την κρατήσω ζωντανή αλήθεια μαμά. Προσπάθησα να κρατήσω αναμμένη τη φλόγα. Και πολλές φορές έσβηνε το κερί, έρχονταν άνεμοι και το έσβηναν με οργή. Μα εγώ θυμόμουν εσένα και όσα μου έλεγες και ξανάναβα αυτό το κερί όσες φορές και αν έσβηνε.
Πια παλεύω κάθε μέρα να το κρατήσω αναμμένο. Να μην ξεχάσω τις συμβουλές σου. Και ξέρεις κάτι τα καταφέρνω. Με νύχια και με δόντια τα καταφέρνω χάρης εμένα χάρης εσένα. Χάρης εμάς.
Σε ευχαριστώ Μαμά.
